Que ten Lois pereiro para que o seu Día das Letras Galegas se convirta nesta eclosión de proxectos insólitos, de romarías, de manifestacións rueiras,de contaxiosa alegría de estar vivos, de necesaria revisión dunha vertente dos anos 80 ignorada? A resposta non resulta fácil, pero é evidente que, dalgún xeito, estaría relacionada co seu carácter popular: o da súa obra e o da súa experiencia vital.
Popular no sentido desa cultura popular contemporánea que fixo de Lou Reed, de Allen Ginsberg, de David Bowie ou do punk unhas iconas xeracionais e que agora inviste a Lois Pereiro no símbolo dunha época expulsada da historia –a nosa propia historia– e recuperada polo efecto terapéutico –sanador, máxico– do 17 de maio, a verdadeira festa nacional de Galicia, a única que se celebra sen –significativas– desconfianzas partidistas, sen receos, sen pousos de autoodio: a Literatura engastando todas as pezas da identidade do país. O idioma na sintaxe auténtica da lingua.
Pero Lois Pereiro xa era un símbolo xeracional antes de que a Real Academia Galega, nun acto de audacia e valentía, o elixise en apretada votación para ser canonizado co Día das Letras Galegas. Érao previamente ou, do contrario, non se esgotarían os seus poemarios, nin a súa cara enchería as paredes das cidades nin o seu nome desabillaría os ollos de quen o pronunciaba como quen descifra un contrasinal máxico.
Foi popular –respectado e admirado– neses recitais que facía a contragusto, onde non se oía máis que o latexar dos corazóns acompasados polo ritmo abismal das súas palabras. Porque o abismo estaba tamén en nós –no pobo– e ninguén se atreveu a recoñecelo agás el, obsesionado por atrapar, no ruído das almas, a verdade dun destino en extinción.
Porque el levaba tracexado, no seu físico e nos seus poemas, o mapa dunha sociedade omnívora: os accidentes xeográficos da especulación –a colza, a sida, a adicción...–, os precipicios da marxinación laboral, as áreas lacustres do desamor –¡ata o nome do colectivo De amor e desamor parece, de repente, cortado pola cadencia das súas curvas de nivel– e a lipodistrofia dunha poética que se esgazaba nos poboados de chabolas, nos recunchos sementados polo lixo e o frío interior, no subconsciente dos dogmas
Ningún comentario:
Publicar un comentario