Imos iniciar estas conversas, como case sempre, e de maneira ininterrompida, pola lingua: estado da cuestión. A lingua, o idioma, como ti ben sabes, é para moitas e moitos de nós o principal sinal identitario que temos. Segue vixente, vivo, aí, aquí, malia os “depredadores” estranxeiros, colonizadores e indiferentes cuxa actitude cara ó idioma galego é desprezo, entre outras cousas, porque dende a súa patética ignorancia e alienación propia dos colonizados, consideran que é unha lingua dun status inferior a calquera outra que non sexa –por esta orde– castelán-español, inglés, francés, etc. É, sobre todo, unha pseudo-argumentatio propia da ignorancia en particular activa. O chamado modelo consensuado da xa antiga e estreita Lei de normalización lingüística, tal incumprida como violentada, foi substituída polo inconcibíbel decretazo, unha andrómena aínda vixente que quixo ser cínica e estultamente adxectivada con distintos e fracasados binomios: bilingüismo harmónico, cordial, etc., que non supón outra cousa que unha actitude idiota e polo tanto debemos de considerar inconsciente, e menosprezo ao galego. Unha “xenérica” ollada ao panorama, lonxe da estatísticas da badoca da impostura –se non de todos, si dalgún– ha sociolingüista á mantenta, o camiño está a se emporcar, e estigmatizar e enigmatizar. Da organización Galicia Bilingüe é mellor obviala, tanto polas súas histéricas mensaxes públicas como pola súa irredutíbel estulticia, cunha
visión apocalíptica invertida e impresentábel. En fin, Pilar, vou parando nesta introdución, para que ti, verbo dela, fagas a túa concordando ou en desacordo con esta miña proposta, non é?
O idioma é desde logo un dos principais sinais de identidade,mais non sei se o principal,porque exemplos como Irlanda esixen matizar esa afirmación Na Galiza ese sinal de identidade nacional é tamén marca de clase. Esa foi a vía (a conciencia de clase,a labrega dos avós e a obreira dos pais pola que eu cheguei a perciber a opresión lingüística e a necesidade de loitar en contra. Sen divagacións: o idioma propio deste país é o galego. Como consecuencia do proceso de construción dun Estado centralizado e das medidas legais, coercitivas e punitivas tomadas para o facer efectivo, estivo e está a ser substituído polo español, primeiro horizontal e logo verticalmente, isto é , afectando a todas as clases sociais. Moitos, desde o Rexurdimento, cremos que ese proceso de substitución é reversíbel, que a historia pode ser rectificada, como tan ben dixo Carvalho Calero. Mais para iso é preciso non só un labor de resistencia, senón mudar a situación desde o poder. Non se fai. Coido que mal andamos mentres o uso da lingua dependa do voluntarismo, de efusións sentimentais ou de conversións ideolóxicas. Non se fala un idioma porque sexa máis fermoso ou máis entrañábel que outro, senón porque é útil socialmente. Para iso é preciso ir substituíndo o español polo galego. Ningunha comunidade necesita dúas linguas para a comunicación interna. O bilingüismo social non existe. Falar agora, desde posicións supostamente defensoras do galego, de “bilingüismo restitutivo” é unha aberración (ou unha maneira de se agarrar ao postiño en tempos politicamente adversos). E deixar que o español continúe a ser o idioma dominante e o galego un ornamento, unha criatura curiosa que se garda nunha reserva ou se saca só para usos rituais e liturxias ocas que en nada modifican a realidade. Poderiámonos consolar coa boa saúde que a nosa lingua desfruta nun país tan novo e dinámico como Brasil, mais queremos que tamén teña futuro aquí, no territorio no que naceu.
Ningún comentario:
Publicar un comentario