A pesar dos avances formais e lexislativos, na práctica, as linguas que sobreviven en Francia xunta ao francés teñen moitas dificultades para sobrevivir. Agora, catro políticos lanzan unha nova iniciativa para obrigar o Estado a protexer os máis de 50 idiomas do Hexágono.
En 1950, 1970, 1980 e 1990 diversos decretos ministeriais dos gobernos franceses intentaron mostrar unha vía para o desenvolvemento das chamadas “linguas rexionais” en Francia: bretón, occitano, éuscaro, catalán, corso, gascón, alsaciano (alemán) ou neerlandés (na zona de Dunkerke), así até case un numero superior a 50 linguas: decretos que non conduciron a parte ningunha por falta de vontade política dos diversos.
Agora diversos cargos políticos (Armand Jung, deputado do Bas-Rhin; Bernard Poignant, alcalde de Quimper; Robert Navarro, senador do Hérault ; Csaba Tabajdi, presidente da delegación socialista húngara no parlamento europeo e vicepresidente do intergrupo Minorías), volven demandarlle ao goberno francés a protección e desenvolvemento das linguas “rexionais”. Para estes políticos, “as linguas e culturas rexionais son o noso patrimonio común e unha parte do patrimonio da humanidade”, e fronte a exemplos recentes de comportamentos discriminatorios e conscientes da fraxilidade destas linguas, estiman que é o seu deber asegurar o “florecemento destas linguas” xa que non facer nada é, sinxelamente, asinar a súa defunción”. Para estes políticos, a República ten un papel a xogar: debe estar atenta ás demandas e debe apoiar as linguas distintas do francés que se falan no territorio gaulés, ou nos territorios de ultramar (colonias, en galego puro e sinxelo).
Recordan, para quen o esquecera, que Francia é regularmente denunciada polo Consello de Europa e pola ONU pola súa falta de vontade de “conferirlles ás linguas rexionais un cadro xurídico protector”, á parte de eludir, até o momento, o debate. E continúan dicindo que se se protexen os monumentos históricos e as obras artística do hexágono, por que non protexer igualmente estoutros monumentos que son as linguas “rexionais”, motor, ou base, de diversidade cultural?
Afirman os politicos franceses que os seus electores cada día lles esixen máis ao respecto, a defensa e expansión das súas linguas propias, e continúan a afirmar que cada vez son máis numerosas as colectividades territoriais que se comprometen en accións políticas en defensa das súas linguas, ao par que en defensa de maior democracia e en loita contra a crise.
A iniciativa para dotar a estas linguas dun cadro xurídico propicio para o seu desenvolvemento xa recibiu o apoio de 30 senadores.
Ora, tamén afirman, e subliñan, que esta inciativa “non intenta debilitar a lingua francesa”, esta é o alicerce da República, e o único perigo que corre o francés é nas instancias internacionais e mesmo europeas: suplantada polo inglés e, por que non?, afirman, quizais máis adiante polo chinés.
Patrimonio da francofonía
Esta política de dotación dun cadro xurídico para as linguas rexionais, afirman, debe ir acompañada “dun gran proxecto para a Francofonía”: as linguas rexionais e a lingua francesa son “amigas no interior do país e aliadas no exterior”. E sinalan que a cultura francesa non é só a cultura da lingua francesa: o Premio Nobel de literatura de 1904 foille concedido a Frédéric Mistral, escritor en lingua occitana.
No ano 2008 engadiuse un artigo á constitución francesa no que se di: “As linguas rexionais pertencen ao patrimonio de Francia”. Se ben isto é certo, tamén é o síntoma dunha hipocrisía latente, xa que pouco se fixo para ampliar o cadro xurídico e escolar destas linguas. Por outra banda, estes políticos non parecen recordar que ese mesmo 2008 a Academia Francesa se manifestou contra esa inclusión, xa que segundo os seus membros, como bos herdeiros do abbé Grégoire, as línguas rexionais atentan contra a identidade nacional.
Para traballar no sentido de recoñecemento xurídico das linguas rexionais, os catro asinantes deste texto recorren a un informe de 1998, “Estudo sobre a compatibilidade entre a Carta Europea das Linguas Rexionais ou Minoritarias e a Constitución”, de Bernard Poignant a pedido do entón primeiro ministro socialista Lionel Jospin. Este texto preconizaba a firma de diversos compromisos saídos desa carta europea e, ademais, entregaba diversas proposicións para o ensino destas linguas en Francia. Evidentemente, o informe ficou no fondo dunha gabeta.
Resistencias
O chamaddo Parti de la Gauche, dirixido por Jean-Luc Mélenchon, que se presentará ás proximas eleccións presidencias en coalición co Partido Comunista Francés, está en contra de que se gasten cartos públicos no ensino das linguas rexionais, xa que estas só serven para dividir o país, segundo a súa opinión. Por outra parte, tanto os partidos de dereita como os de esquerda, non acostuman facer do plurilingüismo un tema da axenda cotiá. Ademais, noutrora o nacionalismo bretón e occitano caeron nas gadoupas do fascismo, especialmente en tempos do mariscal Pétain, polo que a recuperación destas linguas pasa por un cambio de mentalidade dos seus propios falantes.
Para traballar no sentido de recoñecemento xurídico das linguas rexionais, os catro asinantes deste texto recorren a un informe de 1998, “Estudo sobre a compatibilidade entre a Carta Europea das Linguas Rexionais ou Minoritarias e a Constitución”, de Bernard Poignant a pedido do entón primeiro ministro socialista Lionel Jospin. Este texto preconizaba a firma de diversos compromisos saídos desa carta europea e, ademais, entregaba diversas proposicións para o ensino destas linguas en Francia. Evidentemente, o informe ficou no fondo dunha gabeta.
Resistencias
O chamaddo Parti de la Gauche, dirixido por Jean-Luc Mélenchon, que se presentará ás proximas eleccións presidencias en coalición co Partido Comunista Francés, está en contra de que se gasten cartos públicos no ensino das linguas rexionais, xa que estas só serven para dividir o país, segundo a súa opinión. Por outra parte, tanto os partidos de dereita como os de esquerda, non acostuman facer do plurilingüismo un tema da axenda cotiá. Ademais, noutrora o nacionalismo bretón e occitano caeron nas gadoupas do fascismo, especialmente en tempos do mariscal Pétain, polo que a recuperación destas linguas pasa por un cambio de mentalidade dos seus propios falantes.
Ningún comentario:
Publicar un comentario