Coraxe. O ruído non deixa atrás nin o eco das palabras. Invadiunos o barullo dunha política lingüística negacionista e restritiva. A coraxe saíu á rúa e, cando menos, conseguiu que a Xunta nin se esforce demasiado en aplicar as súas propias ruindades lexislativas contra a normalización lingüística. O mal xa está feito e o peor, ademais da literalidade dos recortes, é a pésima actitude cara o galego da máis importane institución de Galicia (a Xunta): o galego vén ser para eles un incoveniente reducible á categoría de especie en extinción.
Por iso, no medio desta insoportable apatía e cando a rotundidade da crise económica ameaza con expropiarnos mesmo o pensamento, desde o Igea, botando man do talento sociolingüístico de Henrique Monteagudo e co apoio de máis dunha ducia de personalidades do galeguismo político puxemos en circulación un informe (igea@igea.eu.com) que poida alumear unha estratexia nova, que abra un debate que chame as cousas polo seu nome e que alimente a esperanza.
Porén, que non se confunda esperanza con inxenuidade nin propostas en positivo con entreguismo. A situación do idioma acende todas as alertas e nin sequera o concepto que poñemos en circulación de “bilingüismo restitutivo” é compracente coa política da actual Xunta porque segue pasando tamén pola restitución completa da lexislación derogada e reivindica, nomeadamente, maior intensidade na súa aplicación. Habería que modificar tamén a tendencia a enquistar o debate da normalización no ámbito académico da filoloxía ou a limitalo ao ensino e a administración.
Falemos da lingua en termos de valor social, de riqueza, de diversidade cultural e de autoestima colectiva. Non vale nin a malicia de querer sobrepasar eufemisticamente un conflito e unha carencia individual e colectiva cunha lexislación que degrade a auténtica liberdade lingüística, nin encirrarse na fantasía dunha futura Galicia monolingüe en galego que nunca vai ter lugar e que, se cadra, sería case tan indesexable como unha Galicia monolingüe en castelán sobre as ruínas dun galego coa categoría de lingua morta.
Os galegofalantes somos os únicos bilingües efectivos e conformamos o perfil dunha cidadanía idiomaticamente solidaria: as dúas linguas en curso no noso país póñennos en conexión coa lusofonía e coa comunidade hispana. Podemos comunicarnos con millóns e millóns de seres humanos. Falemos da lingua coa serenidade sincera do pensamento e co corazón dos que amamos a diversidade e a liberdade. Calquera cousa menos quedármonos a soas e en silencio pasivo co tesouro lingüítico que nos cómpre defender.
MELANCOLÍA. A miña melancolía de galeguista republicano invoca hoxe a memoria de Paco del Riego para manifestar que o bilingüismo é como o colesterol: haino do bo (o de restitución do galego) e do malo malísimo (o de substitución, que perpetúa a marxinalidade do idioma).
Ningún comentario:
Publicar un comentario