A negra sombra de Rosalía de Castro volve a proxectarse sobre nós, sobre os galegos cun sentido do deber para coa nosa historia. Porque en tempos onde andamos tratando de fixar un rumbo claro para a travesía da nosa lingua e a nosa cultura, a carta mariña está perdida ou foinos roubada, e sen ela é difícil, e mesmo moi perigoso trazar o rumbo da navegación. E cando isto sucede só é posible que o barco chegue a porto sen encallar nos descoñecidos acantilados ou sen fender o casco nos agochados baixos, se no buque hai un patrón que sexa quen de navegar de memoria, sen precisar seguir o rumbo marcado na carta mariña, un patrón que coñeza o mar e a costa mellor que os ollos da súa amada, que saiba onde está cada pedra baixo as augas e onde cada saínte da costa penetrando no mar, sen un patrón así a embarcación quedará á deriva.
Nestes tempos sen cartas mariñas para a cultura galega, un dos homes, dos patróns que era quen de navegar a cegas, nas tempestuosas augas do autoodio que segue instalado no subconsciente de moitos galegos, do retroceso no uso da nosa fala, do desprestixio orquestrado das nosas letras e das nosa artes, e nas proclamas desorientadas de galegos ben intencionados, era Don Francisco Fernández del Riego, porque isto foi o que fixo toda a súa vida, navegar só guiado pola súa prodixiosa intuición e en diálogo coas estrelas, e sobre todo navegar posuído pola valentía dos navegantes máis intrépidos, aqueles que se atreven antes que ninguén a ir a mares nunca navegados. Navegacións intrépidas, arriscadas e valentes foi as que sempre realizou de xeito teimoso, sobre todo despois do trinta e seis, cando a galerna fascista sucou os mares todos destruíndo unha flota enteira de naves dispostas para traer á terra unha captura de ideas necesarias para o progreso e a prosperidade. Don Francisco na ponte do navío Galiza, navegou tendo que improvisar o rumbo no transcurso da propia navegación, e incluso tivo que inventar el mesmo os portos aos que chegar: O porto de Galaxia, de Grial, do 17 de Maio, da Fundación Penzol, da Academia Galega... e a todos estes portos conseguiunos levar con ben, que hoxe son portos indispensables na costa cultural galega. Pero o pasado día 26 o patrón da nosa nave foi relevado do seu posto, que o barqueiro das almas veu a chamalo para transportalo na súa barca ao outro lado do horizonte, e cando o barqueiro chama non é posible rexeitar o convite, e aínda podemos darlle grazas ao barqueiro que tardase tantos anos en chamar a Don Francisco, e que así puidésemos navegar sen medo tanto tempo sabendo que el estaba na ponte.
Agora volve a negra sombra a escurecernos e a tentarnos co medo por sabernos sen rumbo e sen patrón que manexe con destreza o leme, pero a este patrón debémoslle tanto que non podemos, baixo ningún concepto defraudalo, e temos que seguir a súa ensinanza. Ensinounos a navegar en mares tan adverso facéndoo no canto de con sextante co orgullo de ser galegos. Por Don Francisco Fernández del Riego temos a obriga de sentirnos orgullosos de ser galegos, e non o imos a defraudar, non podemos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario