Cardeal Ratzinger: Chámoo, nesta Carta Aberta, polo nome que vostede escolleu como pontífice, nome adaptado á lingua de noso, o galego, que teño grande interese en dar a coñecer como signo desta nación, a Galiza, e aínda, como sacramento que debera ser de todos os galegos, por dicelo con expresión do ilustre Ricardo Carvalho Calero. Subliño este feito porque asisto, alarmada, a como a Xunta de Galiza e as súas axencias, decretaron a eliminación do seu nome en galego para proclamalo na súa forma española, seica por non dar a impresión de galeguidade demasiada, escándalo que aumenta se recordamos que deber de todo anfitrión é oferecer ao visitante o mellor de si, non ocultalo como algo vergoñento.
De que nos imos estrañar, porén, cando este goberno fixo norma da exclusión social e pública do galego, aquí, chez nous, onde o galego naceu, se desenvolveu e onde debe volver reinar, en nome da dignidade e da democracia que os habitantes e Estados con lingua en situación normal endexamais discutirían. ¿É capaz de imaxinar que a vostede lle fose cuestionado ou negado o dereito a falar en alemán na súa terra nativa? Pois isto é o que lle pode dar a medida do que aquí se pretende por parte das autoridades autonómicas...
Suspeito que na súa estadía en Compostela nen autoridades civís, nen eclesiásticas nen militares (nen, por suposto, o embaixador español perante a Santa Sede) terán a ben informar a vostede -mesmo sumariamente- de aspectos fundamentais da historia e a cultura de Galiza. Por iso, ouso facelo eu, aínda que só sexa a título de apontamento brevísimo. A magnificencia que vostede observará na imponente Catedral de Santiago é ben posíbel que ninguén lla correlacione co esplendor e hexemonía do Reino da Galiza. Non sei se o levarán ao Panteón Real, onde reis e emperadores galegos da Idade Media están soterrados. Ignoro se o agasallarán con algún temperán documento oficial galego que, no seu tempo, normalizou este idioma na escrita pública face ao omnipotente latín. Descoñezo tamén se se lembrarán de o levar a visitar San Martiño Pinario, xoia espléndida do noso barroco, que non ten nada que envexar ao italiano-vaticano que vostede coñece ben. Supoño que ninguén dos seus anfitrións quererá perder o tempo informándoo do declive da lingua galega, da súa resurrección pública no século XIX e do dificultoso e dificultado proceso de normalización en curso. Dubido de que alguén se lembre de lle comentar que fomos ou somos tantos galegos no interior da Galiza como fóra, por mor da emigración, inclemente para os que a padeceron e ben lucrativa para os que a promoveron.
Ninguén terá a ben regalarlle un exemplar d´O divino sainete (1888), de Manuel Curros Enríquez, onde o magnífico escritor realiza unha viaxe imaxinaria a Roma, no ano en que León XIII celebraba as vodas de ouro sacerdotais, obra chea de humor e de cárrega crítica contra o poder temporal da Igrexa Católica, a venalidade dos seus representantes, a acumulación de riquezas..., e onde o poeta encarece a necesidade de voltar á pureza do cristianismo evanxélico. Tan é así, cardeal Ratzinger, que este escritor, en acto solemne de xustiza poética, ficcionaliza un xesto excepcional daquel Papa: convencido destas verdades, renuncia a todo o luxo, ouro e riquezas acumuladas ao Vaticano, ordena que sexan repartidas aos pobres do mundo e disponse, como un vulgar peregrino, despoxado de toda alfaia e de todo ouropel, a viaxar desde Roma a Santiago como expiación daquela historia desviada da Igrexa.
Despídome, por tanto, lembrando só o episodio da estadía de Xesús na terra, que vostede coñece moito mellor ca min e que di así: "Entrou Xesús no templo e expulsou todos os que vendían e mercaban nel; tamén envorcou as mesas dos cambistas e os postos de vendedores de pombas, mentres dicía: "Escrito está: A miña casa ha de ser casa de oración, mais vós estádela convertendo en cova de ladróns" (Mateo, 21, 5-32). O no comment, pola miña parte, a respeito da vixencia ou actualidade deste relato, é obrigado. O contrario sería ofender a intelixencia de vostede e, por suposto, dos meus leitores. Si espero que algún secretario de secretario de secretario... dalgún dignatario eclesiástico dos que a vostede acompañen ou con vostede se relacionen teña a ben trasladarlle copia do presente artigo, que, estou certa, vostede lerá con toda a atención.
Ningún comentario:
Publicar un comentario