Estaba xa preparando un artigo sobre a manifestación de estudantes e profesores universitarios británicos en Londres da semana pasada, cando reparei na nova sobre Agustín Fernández Paz. Optou por non aceptar o Premio da Cultura Galega convocado pola Consellería de Cultura e Turismo. É dicir, pola Xunta de Galiza. Polo goberno de Feijóo. O escritor chairego deu a coñecer a súa decisión nun comunicado de prensa breve e cheo de simplicidade que me conmoveu polo súa ética innata. Pola súa dignidade, en intenso contraste coas vulgares xestións que están detrás do Premio.
A actitude do escritor explicouna noutro comunicado, nesta ocasión emitido pola plataforma ProLingua en outubro: os motivos que o levaron a rexeitar un premio que, en calquera país normalizado en que o goberno autónomo non atacase a súa lingua nacional, sería motivo de fachenda e marcaría unha vitoria na traxectoria persoal dun creador literario. Desta maneira, a exemplar xenerosidade de Fernández Paz foi a voz de todos os que rexeitan o lingüicidio continuo, a voz de todos os que non se converteron en cómplices do réxime que o tenta promover. Anda, atrevédevos a darlle este premio a Manuel Fraga, porque moito me temo que chegará a ser un cáliz envelenado que non van querer tocar os que aínda non están seguros de ser capaces de emular a Fernández Paz.
Como afirmaba ProLingua, Rosalía de Castro non aceptaría este galardón, que tentan empregar como reclamo para bulrarse das moitas persoas que na sociedade galega, e alén dela, son defensores da súa cultura lingüística auctóctona. Rexeitar un premio é premiar os que resisten a intolerancia e a agresión: velaí os feitos. Iso si que é marcar a axenda e dar exemplo ético. Nun día coma este demos un paso máis cara ao final deste túnel de tolemia en que nos meteu o goberno de Feijóo, esta esquizofrenia lingüística cuxa extirpación completa debería ser o obxectivo de calquera goberno civilizado que rexese este reino acugulado de autodio. Nun día coma este síntome aínda máis orgulloso de falar esa lingua e de ser galego da alma. E todo grazas ao xesto unánime, admirable e valente dun señor a quen nunca tiven o pracer de coñecer en persoa, falla que espero rectificar algún día. Quizais nun día coma este..
A actitude do escritor explicouna noutro comunicado, nesta ocasión emitido pola plataforma ProLingua en outubro: os motivos que o levaron a rexeitar un premio que, en calquera país normalizado en que o goberno autónomo non atacase a súa lingua nacional, sería motivo de fachenda e marcaría unha vitoria na traxectoria persoal dun creador literario. Desta maneira, a exemplar xenerosidade de Fernández Paz foi a voz de todos os que rexeitan o lingüicidio continuo, a voz de todos os que non se converteron en cómplices do réxime que o tenta promover. Anda, atrevédevos a darlle este premio a Manuel Fraga, porque moito me temo que chegará a ser un cáliz envelenado que non van querer tocar os que aínda non están seguros de ser capaces de emular a Fernández Paz.
Como afirmaba ProLingua, Rosalía de Castro non aceptaría este galardón, que tentan empregar como reclamo para bulrarse das moitas persoas que na sociedade galega, e alén dela, son defensores da súa cultura lingüística auctóctona. Rexeitar un premio é premiar os que resisten a intolerancia e a agresión: velaí os feitos. Iso si que é marcar a axenda e dar exemplo ético. Nun día coma este demos un paso máis cara ao final deste túnel de tolemia en que nos meteu o goberno de Feijóo, esta esquizofrenia lingüística cuxa extirpación completa debería ser o obxectivo de calquera goberno civilizado que rexese este reino acugulado de autodio. Nun día coma este síntome aínda máis orgulloso de falar esa lingua e de ser galego da alma. E todo grazas ao xesto unánime, admirable e valente dun señor a quen nunca tiven o pracer de coñecer en persoa, falla que espero rectificar algún día. Quizais nun día coma este..
Ningún comentario:
Publicar un comentario