Poeta e narrador, Francisco Fernández Naval recibiu no 1980 e no 2006 o premio de poesía Cidade de Ourense polos libros A fonte abagañada e Miño; no 1988, o Xerais pola novela O bosque das antas e este ano o Fiz Vergara Vilariño por Bater de sombras. Tamén escribiu Pabellón habitado (1987), Ara solis (1996); Días de cera (1999) e Mar de Lira (2005), ademais das novelas Tempo de crepúsculo (1993), Sombras no labirinto (1997), Unha cita co aire (2005) e libros de relatos como Sete noites e un amencer (2003). No xénero infantil e xuvenil destacan No corazón da fraga (2001) e Suso espada, Istambul e o cabaliño de ouro (2008). Tamén é autor de teatro, guións de cine e televisión, e de ensaio. Publicou no 2006 Respirar polo idioma: Os galegos e Julio Cortázar.
Asinou, por outra banda, varias guías e libros de viaxes, como Unha viaxe á procura do solpor –Do Tambre á fin da Terra– (2000), A Coruña monumental e turística (2002), e Muros, ronsel de pedra, espiral de mar (2003), Guía de Pereiro de Aguiar e A Ribeira Sacra ourensana e Galicia, Rutas con sabor. Participou en numerosos congresos, feiras e encontros literarios, e impartiu obradoiros de iniciación á lectura e escritura promovidos pola Asociación de Escritores en Lingua Galega. É membro de varias asociacións culturais, desenvolvendo nelas unha intensa actividade de promoción da lectura.
Francisco, bos días compañeiro. Imos comezar estas conversas, da situación actual do idioma da nación, para min como para outras persoas, case dramática. Unha falla perversa polo menos de equilibrio. Falar de bilingüismo harmónico é unha auténtica falacia propia da dereita sempre reaccionaria, a ruindade do nacionalismo español en moitas siglas do abano político deste estado democrático, e á vez monárquico, unha conxuga imposíbel porque un status é decontado antagónico do outro. Nesta situación e como novo "decretazo" do PP español en Galicia, a situación agrávase, a diglosia perpetúase, e con ela o autoodio e a galegofobia, moi xunguida en liñas xerais á ignoración e a alienación brutal dos colonizados ou autocolonizados. Cal é, Chisco a túa resposta diante desta miña breve reflexión?
Entender a discriminación positiva como imposición, é unha falacia. Hai discriminación a favor da muller en determinados ámbitos, dos retornados da emigración, dos que padecen minusvalía, e non nos sentimos agredidos, senón que comprendemos a eiva e defendemos a actitude solidaria do corpo social. O galego, como ben dis, padece a situación de falta de equilibrio, a súa posición é débil na convivencia co castelán o que supón unha ameaza para a súa supervivencia. Iso tíñao claro antes o PP, agora non. Pero, para min, o peor, é que dende que temos goberno autonómico, nunca desde o poder se lle fixo tanto mal ao galego, argumentando tanta mentira e alimentando o discurso dos que o odian. Ese é o gran pecado deste goberno. Contaba Alberto Manguel, na conferencia que deu hai pouco na Real Academia, que o único xeito que teñen os habitantes de Quebec de defender a súa opción lingüística que é o francés, estando como están rodeados de territorios de fala inglesa, é con actuacións de discriminación positiva por parte dos poderes públicos e esa reflexión súa era unha clara referencia a nós. Con medidas de protección e de potenciación do galego só se aplicaba o sentido común.
Ningún comentario:
Publicar un comentario