Agitprop e lingua común

por Xabier López López, no dixital  A Nosa Terra:

Recoñezámolo. Postos a facer as cousas, son auténticos especialistas. E no asunto das linguas –o do Senado é realmente circunstancial– non ían baixo ningún concepto a andar menos espelidos ca noutras lides. Se paramos mentes na súa estratexia, resulta que calquera das súas campañas de agitprop adoita ter dúas texturas: unha de sal groso, de corte anecdótico e mesmo chocalleiro  –os pinganillos, a lingua na que as súas señorías toman o café, o gasto económico seica inconcibible para os millóns e millóns de parados– e outra, máis perfilada, que conforma algo así coma un convite ao debate que algunhas almas refinadas e amantes do diálogo dan en aceptar sen demasiadas reservas. Neste último caso radica, e seguimos co asunto da Cámara Alta, o argumento da “lingua común”. Porque vexamos. É ou non é razoable que 200 e pico individuos, á hora de comunicarse, escollan a lingua común a todos eles? Queiramos que non, todas as nosas argumentacións non deixan de ser matices ou excepcións ao que parece –en forma e fondo– un parámetro obvio de conduta, unha regra xeral. Que se o Senado é precisamente a cámara de representación territorial, que se o fenómeno da representación política debe acadar tamén a opción lingüística do representado, que se o estado é legal e de facto plurilingüe... O dito: matices, correccións, derivacións dunha fórmula que, en abstracto, non dubidaríamos talvez en asumir mesmo coma un imperativo categórico. No entanto, o problema é que, como tantas outras veces, amosan a patiña por debaixo da porta e... Dálle! Caemos na trampa. Porque o miolo do asunto está en negar a maior. É o castelán a “lingua común”? Examinando a Constitución –porque o asunto radica en último termo no que se diga ou non se diga nesta sede– podemos saber que o castelán é a lingua española oficial do Estado e que todos os españois teñen o deber de coñecela (amais do dereito a usala). Isto é: lingua oficial e “debida” ou “obrigada”, se queremos chamala así. Pero “común”? De onde sacan tal cousa? De centrármonos na desapaixonada frialdade dos textos legais, resulta que o castelán está moito máis perto de ser unha “lingua imposta” ca unha “lingua común”. Claro que chamándoa polo nome, a súa posición xa non é tan presentable. Va que non?