Nada sabía eu da súa doenza cando, alá polo mes de febreiro ou marzo de 1999, chamei a Uxío en demanda dunhas poucas palabras sobre os últimos vinte e cinco anos das letras galegas para un monográfico dedicado a este tema pola revista Ínsula. Na súa voz non había ningún indicio do calvario que (despois souben) estaba a pasar xa o poeta por aquel entón.
Non era a primeira vez que lle pedía eu a Uxío colaboración para traballos que (de)pendían directa ou indirectamente de min e sempre atopei nel unha exquisita atención e unha gran sensibilidade para todo o que estivese relacionado co mundo da edición. Tiña el, a este repecto, un escrúpulo finísimo, ata o punto de non relear esforzo ningún con tal de que o resultado final quedase como el quería. Onde me decatei mellor desa sensibilidade que Novoneyra posuía respecto do proceso de edición foi cando, alá polo ano 1991, tivo a xenerosidade de me entregar para a súa publicación no Boletín Galego de Literatura toda unha primicia naquel momento: os poemas de Viaxe, nove xoias coas que a nosa revista quedou honrada para sempre e das que o poeta fixo un seguimento minucioso ata o final da edición.
Grazas a ese seu gusto e costume, gardo agora como alfaias algúns galanos cos que me agasallou en varias ocasións. Velaquí teño diante de min o exemplar número 14 dunha das tiradas especiais (de só quince exemplares) do 1º dos Cuadernos da Gadaña, onde apareceron os seus magníficos Poemas Caligráficos, debidamente corrixido, páxina a páxina, pola propia man do poeta e ilustrado co seu peculiar grafismo. Está datado para min en Vigo, a 17 de maio, Día das Letras Galegas, de 1980.Teño tamén o exemplar numerado cos díxitos 32 da edición especial (176 unidades) que Edicións Xerais de Galicia fixo da definitiva versión de Os eidos en 1981. Nel, iluminado para min en xuño de 1983, Uxío escribiu de propia man o poema número trinta e dous do libro: "TRONOU ventou e choveo./Bicouse a terra co ceo./A noite que onte caíu/Sólo foi pra quen"a oíu. // Ameteo o río. Ameteron as fontes/i os fontegallos dos montes./ Naz"a auga a golforón./ Regan os prados a cachón."
Aínda teño unhas fotocopias, así mesmo singularizadas polo noso poeta cun rotulador, dos testemuños que sobre a súa obra deixaron escritos Ramón Otero Pedrayo e Luís Seoane. Finalmente, con trazo que quere ser firme pero que, efectivamente (agora véxoo), está crebado como unha premonición no seu final, xustamente na palabra Novoneyra, quedoume del tamén a adicatoria datada en abril de 1999 do libro de entrevistas con Emilio Araúxo, Dos soños teimosos,onde Uxío deixou apousadas moitas ideas. De aí, dese libro, foi de onde, a petición do poeta enfermo, tirei algunhas liñas para o citado número da revista Ínsula.
Moito lle agradecín o xesto de humildade que me amosou proporcionándome o material requirido (el, que fora todo un demiúrgo poderoso do Caurel), en contraste cos inflados de soberbia, figuras grotescas que moldearía moi ben Honoré Daumier e que se negaron a colaborar naquel número extraordinario da revista que tan ben lle parecera a Paco del Riego, colaborador entusiasta no evento e que chegou a dicirme: "Anxo, isto é o que cómpre facer", referíndose á conveniencia de presentar fóra das nosas fronteiras os froitos do país. Hai quen pensa, non obstante, imbéciles e escuros, que a humildade está rifada co seu xenio imprescindíbel..
Ningún comentario:
Publicar un comentario