Hai vinte anos, o 17 de de-cembro de 1990, Xosé Manuel Beiras, Francisco Pillado Mayor -a alma desta empresa-, Suso Couceiro, Pepe Carreiro, Manuel González Millares e Afonso Ribas, que habitaban naquel momento o pazo de Laiovento, facían a seguinte declaración de principios: "Convidamos a todos os homes e mulleres deste vello país a participaren connosco nunha empresa que ten como único obxectivo o de contribuír desde unha óptica plural, aberta e progresista, á construción nacional da Galiza".
O balance, vinte anos despois, non pode ser máis que positivo. Nun país ermo intelectualmente, en tanto que á volta dese ano 1990 apenas había produción científica e filosófica propia (agás algúns textos de Felipe Martínez Marzoa, Xenaro García Suárez e pouco máis) e a publicación de autores estranxeiros estaba moi limitada (habería que remontarse ao Heidegger traducido por Piñeiro), Laiovento (aínda que tamén habería que recoñecerlle á editorial Sotelo Blanco, que asumiu a edición d"A Trabe de Ouro nese mesmo ano, un mérito semellante, pero limitado á publicación periódica de pensamento crítico) fixo unha aposta radical pola lingua galega e, xa que logo, polo pobo galego, asumindo catro tarefas complementarias: primeira, fomentar a difusión, en lingua galega, do pensamento crítico universal de actualidade, tanto político como económico, sociolóxico, filosófico ou biolóxico -por citarmos algúns dos eidos do saber que máis lles preocupan aos editores-, velaí están as traducións de Galeano, Badiou, Callinicos, Chomsky, Zizek, Puente Ojea, Labica, Löwy ou Lewontin -por citar só algunhas-, e contribuír ao fortalecemento dun pensamento crítico propio, propiciando a difusión das obras de autores como López Suevos, Souto, Sampedro e do propio Beiras, entre outros; segunda, facilitar a lectura de clásicos da literatura universal en galego, velaí están as traducións de Ionesco, Sartre, Apollinaire, Beckett, Brecht...; terceira, implícita nas anteriores, traballar pola normalización da lingua galega, primeiro apostando por unha normativa de consenso, e agora, ante os recentes ataques lingüicidas do goberno da Xunta, defendendo a nosa lingua como a herdanza cultural que nos sitúa no mundo, de aí os libros de Lingua e futuro de Goretti Sanmartín, Sobre o racismo lingüístico de Pilar García Negro, 55 mentiras sobre a lingua galega de Xosé Henrique Costas,Estudos xurídicos sobre o decreto para o plurilingüimo de Luís Villares Naveira ou Feijóo, o galego e nós de Xosé María Álvarez Cáccamo, que se veñen sumar á longa listaxe de obras dedicadas ao estudo da lingua e literatura galegas e ao conflito lingüístico, velaí están as obras de Calvet, Ninyoles ou García Negro; cuarta, ofrecerlle ao público galego obras de teoría ede historia do nacionalismo, tanto galego como irlandés ou vasco.
En fin, vinte anos traballando, nun país no que o avance do odio das clases dominantes contra o pobo fai triunfar o autoodio polo galego e por Galicia, a prol dunha cultura universal, progresista e emancipada en galego..
Ningún comentario:
Publicar un comentario