Pois si señor, miñas donas e meus cabaleiros, isto non é un simulacro de pública conferencia, pois estou falando-escribindo para un espectador que non existe, ergo, para un ente metafísico, desculpen pois, os lectores e as lectoras hipotéticas deste tempo lizgairo, pero iso si, sempre insubmiso. Xoán Paulo Rodríguez Yáñez, sociolingüista, fálame con amabilidade e firmeza verbo da "recuperación do noso bilingüismo", palabra-chave-clave, pensamento deste profesor admirábel na Universidade de Vigo, como outrora -hoxe en excedencia política- Anxo Lorenzo. E no enunciado desta crónica, digo si señor, porque parviño de min, con eles e co amigo Henrique Monteagudo, descubro que o que el chama e quer bilingüismo restitutivo é máis ou menos, dispensando, o que Xoán Paulo entende como recuperación, que avaliaba o ex portavoceiro do BNG Anxo Quintana nunha publicación diaria ao 50% (+ -;- +). Ora pro nobis.
Claro que existe o auto-odio, entendo, malia todo, e o seu alicerce ou causa reside na avilantez da ignorancia patética, como o da moza coruñesa que dixo o que dixo nun programa da televisión española que intitúlase Gran hermano (eu apenas vexo a TV, chégame coa radio e coa imprensa de aquí e de afora, nacional española e estranxeira, que coño, como se dicía antes da UE, sobre todo francesa e portuguesa. Lástima que non saiba alemán e inglés, porque sería xa o colmo, e que aínda por riba tivese cartos para semellantes dispendios. Arredada por non sei que interese, a atrocidade diglósica, aceptamos como realidade recuperada dun exilio mimético, o bilingüismo, de maneira que cedendo terreo ao castelán, gañamos na expasión e divulgación do galego. Facendo memoria non sei que hostias foi do defunto Decreto de Normalización Lingüistica e a súa substitución polo trilingüismo fantástico; bilingüismo harmónico ou cordial. Todo cando non é quimera resulta quincalla ou refugallo, cambiar algo para que coa aquiescencia do enfermo -dende logo- non terminal, os expertos ad hoc, fagan realidade macabra unha eutanasia lingüística, vítimas eles/elas da súa propia elementalidade. Ouh mundo túzaro e cané! -exclamaría o meu bo amigo Xosé Manuel Beiras-, e o mesmo podería dicir desoutras miñas entrañábeis Pilar García Negro, Marica Campo e outras e outros que non cito aquí pero que saben ben o que penso, escribo, e digo. Non acabo de chegar a esta miserábel e apócrifa guerra, que veño xa doutros campos de batalla, non falsos, si apodícticos, certos. Se se impón o superficial desa realidade, eu estimo que a agonía do idioma galego será longa, pero irremediábel. As estampas que nos amosan non son galantes nin de arroubamento cinexético. A mentira tamén é un xeito de crueldade, banal e mediocre, estulta avilantez ensoberbecida.
Post scriptum: A xente máis moza debe estar atenta e ben informada da alienación e mais da colonización lingüística á que fomos sometidos e seguimos, e mesmo co bilingüismo, nestas condicións, calquera que sexa a proposta, é unha trapela cínica e mortal.
Ningún comentario:
Publicar un comentario