Sempre me parecía contraproducente botar fóra mensaxes sobre a saúde do galego que se caracterizasen por un ton inequivocamente apocalíptico. As persoas que optan egoistamente por empregar semellante discurso deberían investir as súas forzas en fomentar novas estratexias para renovar o conto. Con todo, concordo plenamente con Carlos Callón en que o discurso da renovación pode funcionar como unha fuxida cara a adiante, en lugar de actuar agora mesmo no día de hoxe. E sigo pensando que a estratexia chave e fundamental, especialmente mentres aturemos eses tempos tan incivís do réxime Feijóo, consiste no monolingüismo defensivo por parte dos galegofalantes.
Nunca deixo de contemplar atónito os galegos máis entregados á defensa do galego cambiar de lingua nunha situación na que a outra persoa non se molesta en absoluto por respectar o galego, ou en cambiar eles de idioma. Hai que superar ese chip psicolóxico, social e clasista (por non dicir colonial), e dominar a boca, se se vai resistir a forza negativa e subconsciente do bilingüismo nada harmónico. Concordo plenamente co académico, Henrique Monteagudo, en que a práctica do monolingüismo defensivo e total por parte dos galegofalantes representa o eixe da reivindicación lingüística de hoxe, sen que apoie o monolingüismo social como obxectivo utópico. Nas moitas Galizas que existen, polo menos unha delas fala galego, e outra non, e ou temos que convivir con esa entre outras realidades, ou nos entregamos a un mundo fatalista de fadas. E esa convivencia non implica a venda da alma ao demo, senón pactar coa realidade sen vivir aferrollado en maniqueísmos maniáticos.
Para os galegofalantes, non hai mellor maneira de dar exemplo didáctico, atractivo e robusto cá de sempre falar galego, e así desafiar as presións socio-coloniais que tanto prevalecen aínda na sociedade galega. Así encamiñamos cara a un bilingüismo equitativo, lonxe de exclusivismos de calquera postura política e consolidando unha despatrimonialización política total do galego que ten que ser a carta magna que a sociedade galega se escribe a si mesma unha vez na época pos-Feijóo. Cara a un horizonte normalizado de verdade, no que as dúas linguas se respectan e se fan respectar por ben de toda a cidadanía.
Ningún comentario:
Publicar un comentario