Xa van alá 20 anos impartindo clases de matemáticas, sempre en galego,... e parece que foi onte o primeiro dia. Neste tempo pasaron polas miñas mans aproximadamente 2000 alumnos, algúns deles de Rumanía, ouros de Arxentina, Colombia, Paraguay, Suíza, Colombia, Portugal,...
Hoxe comenzan as clases en secundaria, hai só 7 dias inaugurábanse as de infantil e primaria. Son días nos que tanto pais como alumnos e profesores repasamos como se desenvolveron estas xornadas os anos anteriores, por esta razón hoxe lembrei aquel comenzo de curso de hai algún tempo, foi no IES de Poio, daquela un centro que acababa de abrir as súas portas. Era un grupo de 4º da ESO, non levaba nin cinco minutos desa primeira clase cando unha alumna, moi alta, interviu:
- ...y las clases van a ser en gallego?
- Si
- Es que yo no lo entiendo, y en castellano era mejor porque lo entendemos todos...
- Non te preocupes, xa o arranxaremos...- e continuei, como sempre, pesado, aburrido, cunha materia mala de tragar, coa álxebra, a xeometría, a estatística, as avaliacións,.... Ao final da hora achegueime á rapaza e pregunteille:
- De onde vés?
- eeh?
- De onde es?, hai moito que estás vivindo aquí?... como dixecehes que non entendías...
- Yo soy de Pontevedra, pero este año vine aquí a estudiar a Poyo porque...
- Xa, pero estiveches vivindo fóra, non?
- No, siempre viví aquí, en Poyo, en Pontevedra...
- Entón como me vés con iso de que non entendes o galego?
- Es que yo siempre estudié en las monjas.
Xa hai tempo que sigo o teu blog: gústame o que dis e como o dis. Pero hoxe quero felicitarte porque ademais fixeches que me entraran ganas de ser eu tamén profe de matemáticas.
ResponderEliminarSorte co novo curso.
Non cho recomendo. As matemáticas sonche moi aburridas,e unha cousa é explicar o teorema do resto un ano, unha vez, e outra moi distinta é ter que contalo como se fose a primeira, despois de repetilo 40 veces en toda a túa vida profesional. Non cómpre que coñezas o teorema do resto para entendéresme.
ResponderEliminarE grazas.
Marabilloso. Coma sempre.
ResponderEliminarO tráxico da anécdota é que hoxe a situación é a mesma e sen pasar polas monxas