Bos días, Carme. Falar de bilingüismo e adxectivalo de harmónico, non é precisamente un acto que poidamos encadrar, xa non someter, a ningunha das coñecidas propostas epistemolóxicas susceptíbeis de se aplicar á lingüística comparada, cun mínimo de rigor científico, e aplicar aquí un subteorema, por así dicilo, dun empirismo descualificado e chocalleiro, como se unha cousa puidese ser e non ser ao mesmo tempo. Unha opinión tan disparatada e fóra de lugar é a que dunha banda á outra, sosteñen con non incerta incoherencia persoas mesmo próximas á túa militancia nacionalista, difíciles de compartillar xa co mínimo rigor da filoloxía, a lingüística, e mesmo a semiótica ou semioloxía aplicada, como calquera outra teoría física. Así unha boa parte do BNG, e por voz do ex voceiro Anxo Quintana, nunha desafortunada conduta propia dos falabarato, colonizados e embrutecidos, sostiña –sospeito que máis por boca doutros- máis que de motu propio, un solemne disparate a propósito dun suposto e mal entendido bilingüismo natural (ou algo así), hipótese que nunca se deu nin se dará na nación galega, nin por se camiño, nin pola escolla perversa e patética do PP e os seus asesores en materia lingüística. Prima e priva, ao meu meu ver, Carme, a diglosia, nas dúas e opostas direccións, unha diglosia estarrecedora, cóllamola por onde a collamos. O drama da imposición lingüística a favor do castelán, cómpre dicilo así, ten aí os resultados: nin castelán, nin galego, incluso entre individuos de niveis universitarios. En fin Carme, desculpa esta longa reflexión que fago, pero considéroa necesaria… Agradézoche que ti tamén reflexións cal consideres oportuno mesmo argüíndo –por que non?-, discrepando ou non, das miñas propostas… Serve?
Primeiro, as persoas comprometidas coa defensa da lingua e os intereses de Galiza como son os compañeiros e compañeiras do BNG non penso que poidan ser considerados uns falabaratos. Talvez sería mellor falar noutros termos máis respectuosos e buscando o consenso, xa que a situación pola que pasa a lingua galega hoxe é moi complexa e adversa. Cando o bipartito deu uns pequenos pasos para garantir que os nenos e nenas tiveran competencia plena en galego, tanto a través do decreto 124/2007 como creando as galescolas, o PP reaccionou cunha virulencia tremenda. Creou todo un discurso da imposición lingüística do galego nun país onde é practicamente imposíbel ler prensa, escoitar radio ou ver cinema en galego por poñer algún dos moitos exemplos máis chamativos. Este novo marco conceptual vendeuse moi ben na prensa e na campaña electoral . Agora o PP no goberno quere que todos xoguemos nese campo cheo de minas. Pretende que confundamos a aprendizaxe dunha lingua estranxeira, como o inglés, coa adquisición da compentencia lingüística en galego. Un absoluto disparate! Renega do propio termo de normalización e fala unicamente de dinamización, como se se tivera acadado xa un nivel normal nos usos da lingua. Por iso, o debate en termos de 50-50, como se a competencia plena nunha lingua, que xa non é a lingua inicial para unha boa parte das crianzas, que dependa só dun repartimento horario está trucado. O PP conseguiu que moitos tópicos e prexuízos volveran ao dominio público, tales como a inutilidade do galego para as ciencias ou outras lindezas dese tipo.
Incluso no Parlamento galego podemos ver como hai cargos electos democraticamente que non asumen o mandato estatutario de promocionar a lingua propia de Galiza e se expresan en castelán no ritual parlamentario a modo de provocación.
O máis triste desta situación é que a propia administración galega, que debería ser a vangarda para reverter eses estereotipos e contribuír a ampliar os usos do galego, dedique unha boa parte de esforzos e recursos públicos a todo o contrario. Lembremos un exemplo moi ilustrativo, máis de seis millóns de euros este ano e outros tantos no vindeiro tirados ao lixo en forma de libros de texto de ciencias en galego. Isto a maiores nun momento de crise económica onde tanta xente o pasa mal é unha inmoralidade.
Ningún comentario:
Publicar un comentario