O 'como', que o 'que' xa o sabemos

Máis sobre o debate arredor do informe de Monteagudo no IGEA, por Marica Campo, na Nosa Terra:

A min gustaríame que os nosos sociolingüistas que, se nunha cousa coinciden é en que hai que incorporar castelanfalantes ao galego, deixasen de lle buscar nomes ao ‘desideratum’ e deseñasen estratexias para facelo realidade. A doenza está abondo diagnosticada, cousa imprescindíbel, xaora. O paso seguinte é acudir á  farmacoloxía.  É moi doado teorizar, cualificar e descualificar; mais é moi difícil poñerlle o axóuxere ao gato. Non dubido da boa intención dos manifestos, informes, análises, artigos de opinión e demais produtos da inquedanza pola nosa lingua, dubido da súa eficacia se non van acompañados de propostas concretas. Esas son a nai do año e aí é onde cómpre que se mollen e nos mollemos. Ora ben, o desmantelamento progresivo que está a levar a cabo o actual goberno da Xunta de medidas adoptadas polos anteriores non deixa lugar á dúbida de cales son as súas verdadeiras intencións. Adoptar, aínda que sexa parcialmente, a súa terminoloxía, pode semellar unha adhesión a ela.
Eu acreditarei en calquera baseamento teórico que, ademais, busque camiños e denuncie o desbaratamento dos que había até agora. Friedrich Nietzsche recomendaba que desconfiásemos de todos os pensamentos que non nos acudisen camiñando. O problema é que o discurso da imposición calou tamén en amplos sectores dos que defendemos a normalización do galego e, con esa lente, vemos coacción en case todas as propostas. Camiñar, ás veces, produce bochas nos pés. Hai que asumir o risco. Como di o Evanxeo, ninguén pode servir a dous señores. Se queremos que o galego progrese, e nós, pobo galego, con el, teremos que renunciar, se cadra, ao consenso cos que mandan nesa leira.