Quero aplicar a miña ciencia á lingua para pintar a face do noso maior ben colectivo: o galego







domingo, 19 de decembro de 2010

Estado de alarma cultural

por Antón Reixa, no Xornal:


Coraxe. Ningunha constitución recolle as circunstancias de emerxencia e as condicións nas que se puidese declarar o “estado de alarma cultural”, pero respecto a esta parte de Europa e a súa industria cultural ben nos cumpriría. A crise ten un veleno e é que se convirte nun mantra supersticioso e acrítico. As mesmas razóns restritivas serven de xustificación para retirar os catrocentos euros dos parados, eliminar o “noite bus”, reducir cóckteles oficiais, restrinxir cargos públicos, desatender comedores escolares, privatizar a saúde pública ou desmontar os servizos de dependencia.
Este mesmo criterio tramposo aplícase aos orzamentos públicos referidos á industria cultural. En Galicia, o recorte vai ir por encima do 50%. A primeira dúbida é de ónde sae ese 50% (por qué non un 20 ou 30 % ou xa postos a reducir por que non un 70%?) Todos podemos identificar a situación xeral de carencia de diñeiro público, pero os criterios de redución si que necesitan unha explicación política e social. En xeral, a contificación dos mínimos irrenunciables dos servizos públicos xa son ben complexas. No caso da cultura, isto vese afectado porque o poder sempre ten a tentación de considerala un ornamento non imprescindible.
Polo tanto en Galicia, en 2011 vai haber menos teatro en galego, menos libros en galego ou menos audiovisual en galego. E iso non vai afectar só ás máis de 11.000 persoas que traballan no sector, senón tamén á cidadanía que aspira ao acceso mínimo de produtos culturais na lingua propia.
Desde as institucións culturais, os xestores transmítennos estes recortes como irreversibles e reproducindo unha perniciosa síndrome de Estocolmo. Eles e nós, os axentes culturais, debiamos considerar seriamente mecanismos de reivindicación e solidariedade coa convición de formarmos parte importante do PIB e da vida da xente (os tempos de crise fan aumentar os usuarios de bens culturais).
Melancolía. Para ben ou para mal, na industria cultural non existen “controladores” que poidan colapsar o “espazo cultural”. Pero coa mesma preocupación coa que se acolle a eminencia dun ERE na factoría Citröen de Vigo, debería acollerse este temerario recorte cultural.

Ningún comentario:

Publicar un comentario