Calquera lugar é bo para unha ollada antropolóxica nesta Galiza atravesada pola crise, o desgoberno e os debates estériles. Esta semana atopábame nunha fría mañá na sala de espera dun hospital acompañando a miña nai, cando ese espazo irreal previo a unha diagnose transformouse nunha especie de laboratorio social. Moreas de persoas compartindo asentos nunha situación de tensión e preocupación sen ningunha fiestra cara á realidade exterior. Durante máis de catro horas observando entradas, saídas e conversas. Só tres persoas liamos, dúas xornais escritos integramente en castelán, eu un exótico obxecto chamado libro galego, en concreto de Sucasas.
Predominaban as mulleres. Pensaredes que na área sanitaria de Compostela pode que estas sufran un maior número de enfermidades que a media galega, mais non é o caso. Alí estaban unha chea de mulleres acompañantes. E case na mesma cantidade outras tantas máis novas acompañaban, en calidade de conductoras non profesionais, as mulleres que asumían o rol de coidadoras.
Nalgúns casos, o paso intermedio da cadea fora omitido e como hipótese considero que ficarían na casa facendo o xantar. Absorta na realidade sexual da sala estaba cando unha ringleira de pés calzados de negro interpuxéronse no meu ángulo de visión. Comecei a contemplar todas esas botas negras co piso de goma e na maioría dos casos cordóns. O exército de pés víase salpicado ao chou por pares de botas grises con piso de súela e tacón. Movín o pescozo cara á miña fila, botas negras de principio a fin até que cheguei ás miñas. Grises e polo xeonllo, semellantes ás da rapaza que tiña enfronte.
As botas negras falaban das enfermidades alleas e propias mentres as botas grises adoptaban a función de tradutoras para o mundo globalizado. Abducida pola capacidade das botas grises para a tradución desexei con envexa compartir esa fonética da que adoezo como neofalante de corte urbano que son.
Estaba encerellada na admiración desta labor de divulgación das bondades da tradución simultánea que as botas grises exercían na sala de espera cando de súpeto escoitei como unhas botas negras afirmaban en alto, “chegaches nena?” e uns tacóns grises afirmaban, “sí, ya he llegado”.
Pensei no estupendo que resultaba marcar o tempo trascorrido entre o inicio da acción até o momento en que esta conclúe, como nos ensinaron na escola, dado o tremendo esforzo que tivemos que facer as que asumiramos a proeza de aparcar nas inmediacións da infraestrutura hospitalaria. Incluso cando cansa da espera pedín un “café con leite” agradecín ser interpelada para buscar a miña aquiescencia sobre se a natureza do café tamén noutra lingua. Si, “con leche” e “white milk”, mais que o líquido branco provinte noutrora de mamíferos rumiantes estea morno por favor.
Da mañá de hospital saín convencida que de Galiza é a maior escola de tradutores e tradutoras do mundo, aínda que dubido que logremos na historia un espazo maior que a Escola de Toledo. Tamén se me deu por matinar que por moi aristotélicos que nos poñamos o problema ontolóxico non se resolve por dispoñer de categorías epistémicas de última xeración. As botas negras e grises explican un facto que excede e desborda a análise discursiva.
Mais eu pregunto se todos os que buscamos na compresión dos feitos unha vía para a transformación destes non compartimos unha pulsión. Non digo que compartamos unha ideoloxía, un credo, un ideario, unha doutrina, unha filosofía, unha teoría, unha política, un partido, unha corrente... mais si unha forza interior que nace do amor á lingua e que se proxecta a través da nosa vontade cotiá. Se cando menos temos un denominador común deberíamos presentarnos diante da cidadanía golpeada polo paro e a crise con toda a nosa diversidade potenciado o que de común temos.
Creo que as transformacións sociais as moven en grande medida valores e sentimentos, as ideas son ferramentas para expresalas. Non entendo abrir debates que non axuden á transformación, mais con todo o respecto, é o Partido Popular o máis interesado en enlearnos en debates categoriais. Moita xente está farta e só pide traballo e compromiso para fortalecer e ampliar os usos da nosa lingua. Se cadra o que necesitamos é mirármonos e recoñecérmonos entre nós con orgullo, fora das palabras e os discursos. Nese xusto lugar do inefábel que é a vida.
P.D: Desculpas para as botas de cor marrón. A tiranía da moda impón criterios incluso para os debates
Ningún comentario:
Publicar un comentario