Saíu a semana pasada un documento de grande importancia do Instituto Galego de Estudos Europeos e Autonómicos. Titúlase Por un proxecto de futuro para o idioma galego: unha reflexión estratéxica, un informe elaborado por Henrique Monteagudo, coa colaboración de Antón Reixa. Avoga por unha nova política lingüística denominada o bilingüismo restitutivo. A min paréceme un documento admirábel, que marca a axenda e abre un paso máis a un novo consenso social sobre a lingua. Con todo, evoca unhas posturas que son máis ben xa caducas.
Parece que a algunha xente aínda lle custa entender que xa non estamos nos anos 70. Que xa non ten que ser pecado falar dun bilingüismo como posibilidade viábel da política lingüística galega. O monolingüismo social sempre representaba unha postura comprensíbel, pero lonxe do consenso colectivo, e desa verdade incómoda que se chama a realidade galega. Por medio dun foro en Facebook, xorden as posturas amargadas de sempre, tan comprensíbeis, pero tan derrotistas coa súa absoluta inhabilidade de manter diálogos alternativos. Sen semellante diálogo, a amargura durará moito máis tempo.
O bilingüismo restitutivo é unha etiqueta, pero unha que cambia o enfoque consonte coa realidade da Galiza feijooiana e alén dela. Descodificándoo, quere dicir que os galegofalantes xa somos bilingües e que o que falta é que o sexan os castelanfalantes a maior grao, e por discriminación positiva. Para que funcione, o galego ten que avanzar socialmente, e para que aconteza iso, ten que haber políticas que leven o país a semellante realidade. E para iso, hai que convencer aos grupos alleos actualmente do berce galegofalante. Convencer, non conquerir. Para que voten. Para que participen. Non se vai conseguir citando a opinadores pobres coma Zizek, nin falando de batallas nin revolucións na rúa. Vaise dar falando, discutindo e gañando o debate coa forza do maxín. É dicir, negociando coa realidade innegábel, no canto de retroceder cada vez máis nun mundo imaxinado, por non dicir egoísta. Ese bilingüismo regaleguizador non é nada orixinal historicamente, pero contemporaneamente pode representar un novo consenso se o acollemos. E se os seus arquitectos e partidarios xa van identificando propostas concretas de acción..
Ningún comentario:
Publicar un comentario