Parabéns ás e aos integrantes da Plataforma Queremos Galego da Estrada. A convocatoria, o pasado 3 de decembro, dun acto lúdico-reivindicativo en homenaxe aos mestres represaliados no ano escolar 1980-81 por daren aulas en galego foi todo un suceso, tanto pola asistencia masiva como polo admirábel, dinámico e participativo desenvolvemento do evento. Non se trataba de recrear a nostalxia e a lembranza, senón de as proxectar nun presente ben difícil para o idioma de noso. Mestres reprimidos por ensinar en galego na súa Terra, á altura de 1980, en aplicación do "Decreto de Bilingüismo". E trinta anos despois, como se a historia non avanzara na Galiza, mestres ameazados pola mesma razón, neste caso baixo coacción e intimidación do "Decreto de Plurilingüismo".
Canto traballo, canto esforzo, canta entrega, canto sacrificio houbo na historia do noso país para combater a imposición do alleo e defender o orgullo e o dereito do propio. Para nos valer por nós mesmos sen complexos. Con erros cometidos, de certo, mais cunha vontade e un resultado final realmente meritorio, en función dos medios existentes. Algún día teremos que pór en valor esa loita e honrar os seus protagonistas. Mais, mentres, cumpre seguir, sempre adiante, sen recuar, desfacendo a trampa do inimigo. Esa trampa, ese engado falso e trapalleiro chámase agora, como se chamaba hai 30 anos, bilingüismo. No seu nome pretenden perpetrar, hoxe como onte, a aniquilación da lingua galega. Sabe perfeitamente o Goberno do Partido Popular que na Galiza non hai bilingüismo: o que temos é un proceso claro e acelerado de substitución lingüística do galego polo español. Ou que a nosa non é unha sociedade bilingüe, porque non a hai, senón submetida ao conflito diglósico desde hai ben tempo. A loita polo noso idioma precisa de clarificación, tamén terminolóxica, para non confundir e desconcertar unha sociedade á que lle inculcaron terroríficos prexuízos sobre ela mesma.
Aquí temos unha boa proba. O 14 de decembro, no Parlamento de Galiza, o Partido Popular utilizou como argumentos políticos fundamentais para xustificar os seus votos contrarios á Proposición de Lei presentada polo BNG (tratábase en realidade da vetada -por decisión do PP e do PSOE na Mesa do Parlamento- ILP da Plataforma Queremos Galego) sobre uso do galego polas administracións de Galiza e no ámbito do ensino, os seguintes:
a) Caricaturización da defensa da lingua. Chega a manifestar o portavoz do PP que esta iniciativa lexislativa inclúe, literalmente, a instauración dun "Estado Nacional Monolingüe Galego".
b) Deturpación da realidade e da historia. Rosalía de Castro, segundo esta tese esquizoide, era unha bilingüe que escribiu "Castellanos de Castilla, tratad bien a los gallegos. Cuando van, van como rosas. Cuando vienen, vienen negros" (sic). Nin vergoña teñen. Nin respecto. Nin rigor intelectual. E, por suposto, Galiza é unha sociedade bilingüe na que non se dá o menor conflito lingüístico, e onde galego e español coexisten e conviven de xeito harmónico.
c) Utilización do informe do IGEA como coartada ao servizo do proxecto lingüístico do PP. En esencia: Porfín hai nacionalistas que admiten que temos unha sociedade bilingüe, e cumpre practicar, defender e reivindicar o bilingüismo (non explicado se na súa vertente harmónica ou na restitutiva) con naturalidade. Ollo tamén cunha defensa pechada do galego, porque pode conducir a un indesexado monolingüismo propio de sociedades pechadas e autoritarias (descoñezo se a referencia é o pobre monolingüismo practicado en Madrid). Este mesmo argumento foi utilizado polo PSOE no debate parlamentar.
Este é o problema. Onde situar a antítese da tese oficial? Máis perto da tese, a fin de favorecer unha síntese máis achegada aos posicionamentos de quen pretende exterminar o noso idioma? En construír unha nova doutrina baixo a inxenuidade de atraer xente á causa do galego, cando en realidade actuaría como morfina ideolóxica para atenuar a dor do conflito e procurar unha morte doce, con agonía máis ou menos prolongada? Ou xa, directamente, en criminalizar unha liña de actuación coerente e historicamente funcional na defensa do galego?
Non é xusto nin merecido colocar ao movemento sociopolítico que dá a cara pola nosa lingua, singularmente ao nacionalismo galego, como un dos problemas para o avanzo do proceso normalizador. É ademais irresponsábel, no momento da historia do noso país no que se está a producir a resposta popular máis intensa contra o intento de destrución do galego. Contestación social, por certo, da que tamén participan persoas neofalantes, ou mesmo españolfalantes (por razóns do tipo máis diverso), mais cunha actitude favorábel ao galego. A confusión e a división non constrúen, destrúen. A clareza e a unidade, dentro da diversidade, son a nosa mellor arma, a dos defensores do galego, neste momento histórico. Por iso nunca entendín como en artigos xornalísticos asinados hai xa algúns meses polo director ou coordenador deste informe do IGEA, non se aforraban críticas públicas e prexuizos hiperbólicos sobre A Mesa pola Normalización Lingüística e o nacionalismo galego. Non é comprensíbel tanta zunia autodestrutiva, tanta obsesión desproporcionada, tanto ofuscamento contra unha corrente histórica de pensamento e acción que se encontra inequivocamente situada na trincheira histórica de defensa do galego. E isto, para min o máis grave, no contexto do maior ataque do PP ao idioma de noso e, simultaneamente, da maior resposta social ao mesmo.
Escoiteillo a Pilar García Negro. Non hai ningún documento legal no que apareza mención algunha ao bilingüismo. Nin na Lei 3/1983 de Normalización Lingüística, nin no propio Estatuto de Autonomía. Isto é, nin na arquitectura legal do poder. A que ven, logo, tanta teimosía en aderir á linguaxe do inimigo? Por suposto, tampouco en ningún documento político de ningunha organización nacionalista. Daquela, é evidente que se está a practicar un outro xogo, claramente político. Porque o correlato ideolóxico desta tese lingüística sitúase no campo autonomista, non no nacionalista. Estou convencido de que este, e non outro, é o auténtico problema de fondo.
Era o incansábel Manuel María, compañeiro noso e referencia de coerencia, quen na súa "Canción do bilingüismo" dicía:
"O bilingüismo,
pai do castrapo,
é conformismo
paleto e parvo.
(...)
O bilingüismo
que é si e non
¡é aparello
de castración!"
Grazas Bieito,anímasnos nesta loita longa
ResponderEliminar