Meus benqueridos irmaos: Morto Abel sen descendencia, todos somos fillos de Caín (Barón Rojo, dixit), así que, tarde ou cedo, estamos destinados a nos lear. O demo, cando non ten que facer, sacha os nabos antes nacer, pero non é o caso, porque nós temos moito que facer.
Diríxome a uns e outros porque ambos sodes dos meus, así que non me vou poñer en posturas de aséptico ecleticismo senón no cerne mesmo do compromiso: a situación actual da lingua galega e as necesidades do seu futuro e da súa supervivencia. E non porque no debate no que andades non teña eu unha opinión propia, senón porque, dado que agora pouco ou nada achegaría á causa maior, prefiro gardala e deixala para outro momento máis aquelado.
Porque, cal é a causa maior do asunto? Pregunta ben doada de responder: definir as aspiracións que temos para a lingua galega e deseñar as estratexias, tácticas e accións a poñer en marcha para acadar esas aspiracións. E facelo pensando nos nosos fillos, non en nós, como facían os nosos avós cando plantaban un carballo ou un castiñeiro.
Aspiramos a unha sociedade galega de individuos, como mínimo, plenamente bilingües nas dúas linguas oficiais. O dunha sociedade bilingüe (sen adxectivos!) só se concibe coma a formada por individuos bilingües (aquí si con adxectivo) coordinados. Isto só se pode conseguir cun sistema educativo que garanta a plena competencia en ambas linguas, o que só é posíbel mediante a inmersión lingüística en galego. Algo que até defende o director da RAE, e non o nega nin a recente sentenza do Supremo sobre a lingua vehicular en Cataluña.
Queremos unha Galicia na que a lingua propia sexa a hexemónica e preferente en todos os ámbitos da vida, isto sen perda nin debilitación dos dereitos individuais de todos os galegos e galegas. Queremos que sexa a lingua da administración e que se incremente moito o seu uso no comercio, na xudicatura, no notariado, na prensa oral e escrita, na banca, na igrexa... E isto faise, é certo, con estratexias de suxestión, convencemento e sedución, pero amparadas por leis e normas previas que lles dean respaldo.
E todo simplemente porque estamos en Galicia e, ben certo é que galegos somos todos, falemos o que falemos, temos unha lingua propia que debe ser a primeira e a preferente desde o punto de vista administrativo, legal e representativo.
O tempo non é de liortas nin de definicións teóricas nin de teoloxías sociolingüísiticas, senón de labrar e sementar. É tempo de esixir que se cumpra a LNL (ameazada seriamente polo partido do goberno) e o PXNLG (que no ánimo de derrubalo xa se escoitaran voces que certos argumentos actuais fan lembrar). É tempo de seguir o exemplo do profesorado que segue a dar as súas clases en galego por enriba de prohibicións e de comenencias persoais, e de tantos galegos e galegas que seguen a loitar pola nosa lingua.
Perdoádeme o uso do dedo indicador, pero estades ollando para o lado equivocado. Virémonos e poñamos os nosos ollos nos de enfronte: os negacionistas, os inimigos do galego, os que procuran a súa desaparición. A eles é aos que lles temos que facer saber que só nós somos bilingües, que eles menten cando falan de bilingüismo, de equilibrio, de harmonía, de cordialidade... Que se arrogan o dereito de facer desaparecer a capacidade de decisión dos seus fillos ao negarlles a aprendizaxe da lingua galega... Tanto ten se son podengos os galgos, son cans.
Deixemos os asuntos que temos que dirimir entre nós (que os temos, coma todos) para outros momentos e para outros foros e non metamos o común no debate partidario ou persoal.
Ningún comentario:
Publicar un comentario