Unha rosa é unha rosa é unha rosa, como rezaba aquel verso de Gertrude Stein, e Un furancho é un furancho é un furancho. Un furancho non é un bar, non é un establecemento hostaleiro, nin unha franquía de comida rápida, por moito que o afán regulador/desregulador da Xunta de Galicia teime agora en poñerlle nas trabes da porta unha placa con tres garfos e unha culler. Polo menos antano, no sur de Pontevedra e nas terras do agudelo, do viño novo de Betanzos, os furanchos marcaban a súa existencia efémera cunha póla de loureiro, ao romano xeito. O fenómeno metonímico actuou efectivamente e a esas tascas improvisadas tamén se lles acabou por chamar loureiros. Furanchos e loureiros dedicados a vender o excedente de viño dos pequenos colleiteiros locais. A natural alianza do xantar e do viño derivou en que moitas desas reservas rururbanas do benestar acabaran por acompañar o seu caldo fresco –o Ribeiro, o viño da Ulla, o Barrantes, o viño do Condado ou o tinto de Rubiós, que era, segundo Álvaro Cunqueiro, o mellor tinto galego que catara na súa vida– con aquilo co que calquera, na súa propia casa, acompañaría unha botella: empanada, xamón, chourizo, tortilla... os combustíbeis habituais da galega xente.Supoño que en San Caetano, ou onde queira que pare a sombriza Carmen Pardo, secretaria xeral de Turismo, deberon sentir axiña o berro colectivo por esta inesperada amputación. E Pardo, que moi oufana se referiu á "alegalidade" dos improvisados despachos de viño, foi emendada polo conselleiro Varela, quen un día despois se viu na obriga de aclarar que "ninguén falou da súa ilegalización nin moitísimo menos da súa eliminación". No canto de limitar os excesos de quen converte o furancho nun emporio gastronómico –tarta de queixo, café de pota, calippo de limón e pagos con tarxeta–, a Xunta prefire aplicar a lei seca, a do viño a pelo. E o que queira ofrecer comidas que se dea de alta como restaurante, anque sexa por mes e medio e no baixo lóbrego, ladrillo vista, dunha casa no medio do monte.
Pardo –que con paroxístico afán segue subvencionando a apertura de casas de turismo rural, e van mil, como se só aspirara a varrer a fauna autóctona e repoboar Galiza con alegres domingueiros chegados nun AVE inexistente– non se debeu decatar do erro supremo que suporía cargarse estas baiucas que, na práctica, seguirán a ser reguladas pola lei que aprobara o Bipartito para tal efecto.
¿Que será o próximo?, ¿precintar a rapa das bestas por razóns de salubridade?, ¿ou suprimir vía decreto a devoción á Virxe de Franqueira, porque é feíña e non dá a talla mínima? Quen o sabe.
Do que si estou convencido é de que no imaxinario do Partido Popular o furancho é ao restaurante o que o galego é ao castelán. O furancho, como a lingua galega, é a metáfora dese algo que sobra, inválido para ambicións maiores, desde logo completamente inútil para estudar matemáticas. O furancho, como o galego, pode existir pero de maneira limitada e preferentemente no seu reduto montesío. A aspiración de todo furancho, no sistema simbólico do PP, é converterse en restorán, medrar, devir español. Pero se o galego fai trampa, se o galego, sen lle facer dano a ninguén, quere independencia, botarlle un pouco de pan e queixo ao viño que el mesmo produce, daquela hai que eliminalo. É un galego alegal e este país noso, un país-furancho que eles teiman en botar abaixo pero que todos os días, nalgún lugar, reverdece baixo un ramallo de loureiro
Ningún comentario:
Publicar un comentario