A lingua é o noso pasaporte

 por Luis Toxo, ex-parlamentario, no Xornal de Galicia
Atilio Bicudo é un pragmático e solitario ideólogo lingüista cunha soa teima desde sempre: que se falara en Galicia un idioma, ademais do castelán, que nos servira para obter vantaxes complementarias sen moito esforzo.
–Teño chegado o convencemento hai moitos anos –dicíame onte– que ese idioma é o portugués, e aínda que ninguén me fixo caso algún, vouche explicar porque o pensei sempre así:
–Esa lingua –o portugués– ten a súa orixe no galego-portugues que se falaba en Galicia e no norte de Portugal como sabes ben. Polo tanto, non era nin é un idioma estraño e alleo para ningún de nós, senón o mesmo co galego pero máis evolucionado.
–Ese idioma –o portugués– é un dos máis cultos, fálase ademais de en Portugal, en Brasil, Angola, Mozambique e ata en Macau, ven sendo a sexta lingua máis falada do mundo, ou a terceira do occidente despois do inglés e do castelán.
Polo tanto, coma podes comprobar –díxome– é bastante universal, e canto máis cosmopolita é un idioma máis convén aprendelo e falalo para ter máis xente con quen intercambiar cultura e máis para mellor se entender e negociar, porque en boa medida os meus son os que falan coma min...
–Despois desto direiche que o que está a acontecer co noso idioma propio nos últimos tempos non houbera pasado nunca de terse progresivamente reconvertido e integrado o galego en portugués.
–Levamos anos loitando por manter unha lingua que ten servido máis como arma de enfrontamento político e social que como vehículo de convivencia e comprensión; anos explicando o obvio: que o galego é parte da nosa identidade e singularidade, e cando se ten que explicar o incuestionable é que as cousas non van ben; anos pelexando entre a imposición e a prohibición. Anos nos que o pai do portugués non pode abrazar ó seu fillo...
–Eu coido que de terse adoptado ó portugués como a evolución natural do noso galego, hoxe ninguén discutiría en Galicia o bo que sería dispor de dous idiomas propios e universais; e ninguén dubidará que iso se podería ter feito sen apenas esforzo nun par de décadas pola enorme afinidade e semellanza entre os dous idiomas.
–Teriamos unha televisión galega vista aló e aca, unha cultura máis ampla, unha ciencia e unha literatura máis abondosa e dous xeitos de expresar a vida.
–Ademais, quen se atrevería a pór en dúbida a utilidade dun idioma que falan douscentos cincuenta millóns de persoas no mundo...?
– Galicia falando portugués sería máis atractiva para moitas empresas a se implantar aquí. Se ademais aprendéramos o inglés isto collía o camiño de seren a Suíza da Fisterra.
–Se Galicia falara portugués, Feijóo sería o mellor defensor do noso idioma propio e comprendería mellor a política de Pedro Passos ou Durao Barroso.
–Presumiríamos de ter lido a Cardoso Pires ou de Pessoa, xunto con Suso de Toro ou Celso Emilio Ferreiro.
–Coñeceríamos máis dos viños do Ribeiro e Verdes do Miño; compartiríamos o queixo San Simón e o de Tetilla cos de Azeitao e o Trasmontano, as tripas cos nosos callos, e o sarrabulho co noso cocido..
–As comunidades autónomas con idioma propio mirarían para nos con envexa non disimulada porque douscentos cincuenta millóns de falantes pesan moito...
–E, porque falar a lingua dun Estado veciño é seren un pouco Estado tamén. E iso politicamente ten o seu aquel… Xa me entendes non?
–Non foi así, non se atreveron con elo os expertos nin os políticos nosos, tiveron medo a crecer e máis a evolucionar…
–Quixeron que foramos máis autóctonos, que tiveramos máis autonomía a costa de seren menos universais no idioma... e, trabucáronse… porque a lingua é o noso mellor pasaporte.
Non sei se terá razón Atilio, pero algunhas cousas das que di, ¡dan que pensar...!