‘From now on’

por Carme Adán, deputada do BNG, no Xornal de Galicia

Xa está. Aprobouse por decreto o decreto que garante o plurilingüismo. De feito, no mesmo instante no que lía o primeiro teletipo sobre o Consello da Xunta xa comecei a sentir como os meus golpes de voz fluían con certo acento inglés. Quen alí estaba comentou, “pásache algo?”. Pois non, isto é o que ten ser plurilingüe e libre por decreto no mesmo día. Un ano de farsas e pantomimas empregando desculpas como a diversidade de linguas, a liberdade, o cosmopailanismo ou o que fose para agochar o que desde un principio estaba claro: dar un paso atrás na escasa garantía que existía de que o alumnado puidera adquirir competencias plenas en galego.

E para conseguir este obxectivo non importou para nada a opinión da comunidade escolar e dos seus representantes –incluído o Consello Escolar de Galiza. Moitas persoas preguntaranse de que serven os informes e ditames dos diferentes organismos e institucións do país, como poden ser o do Consella da Cultura Galega, da Real Academia Galega ou do Consello Consultivo. Hoxe todo semella estéril diante dun retroceso lexislativo tan importante. No entanto, todos os documentos seguirán acompañándonos e as súas letras e argumentacións formarán parte do novo arquivo histórico que agora inaugura Feijóo cando fala de pacto e mantén inalterábel o que se propuxera hai agora un ano. Seguro que moitos galegos e galegas que se manifestaban o luns en Compostela hoxe sentirán desánimo ou tristeza. Mais tamén é certo que tanto as experiencias vividas, como as impresionantes fotos das riadas humanas e das nenas e nenos que alí estaban, serán a materia viva para continuar traballando a cotío.

“Hoxe” é a palabra que máis repito neste artigo porque non se conclúe un proceso, todo o contrario. Agora comeza un traballo importantísimo de reconstrución. Feijóo, Vázquez e Lorenzo cavaron unha fenda tan grande no débil consenso lingüístico deste país que se necesitarán todas as mans para mostrar as súas mentiras, non só as 55 primeiras. Sobre todo, necesitarase dun esforzo colectivo para establecer as estratexias de resistencia e recuperación lingüística que precisamos. Con certa inxenuidade sempre pensamos que nesta materia a lexislación sería por progresividade e acumulación como se existise un punto marcado teleoloxicamente ao que chegar. Pois non é así, o punto de chegada é o camiño que emprendemos todos os días co noso traballo e coa máxima das ilusións.

Hoxe non é un día para a tristeza. Nin tan sequera para a indignación. Sabemos o que hai. Coñecemos o seu obxectivo. Cal é o noso? Pular por este país, pola súa cultura e a súa lingua? Pois nin un segundo de desalento. Hai que reconstruírse e iso sempre implica xenerosidade, unión é ánimo. Hoxe é o momento para ese Nós.