Suso de Toro contra Andrés Dobarro

Hai algúns días que Suso de Toro anunciou que deixaba de escribir para volver á docencia. Debe estar tolo o home, volver á docencia tal e como están as cousas! Que mire antes se non o van a poñer a dar clase en español... Si xa sei que é profesor de lingua e literatura galega, pero cos recortes de personal seguramente lle toque impartir algunha afín... entón xa falaremos.
Que Suso de Toro non rexía moi ben xa o sabíamos desde hai ben de anos, pois, a quen co sentido completo se lle ocorrería hai 16 anos deixar a docencia para dedicarse ao oficio de escritor?
De todas formas, podemos comprobar que se deixa de escribir literatura non será porque non sexa quen de establecer reflexións moi acertadas sobre a situación social de hoxe en comparación coa de hai algúns anos, vaivos aquí un anaco do artigo de hoxe de Suso de Toro no xornal El País.
E sorte na túa volta ao ensino.

[...]o escritor interioriza o seu país, víveo dentro súa mental e emocionalmente até un punto no que chega a sentir afogamento: de aí unha necesidade de fuxir ou romper que leva a escritores a pór terra ou océano de por medio, sequera unha tempada. Ou a quitarse do escenario como se poida.

Naturalmente trátase do éxito dun fracaso e do fracaso dun éxito. Ser escritor profesional para min foi un ensaio persoal e da literatura galega: ese desexo de escritores anteriores era posíbel naquel contexto histórico? A democracia na España estabase a consolidar e transformar a sociedade, dunha banda. Da outra, o autogoberno, logo da promulgación do Estatuto de Autonomía, parecía abrir a posibilidade de normalizar a lingua, crear unha cultura descolonizada e autocentrada. Nin os medios de comunicación nin o poder político galego axudaron, a atención e o respecto que se lle dea hoxe aquí á nosa cultura é mérito exclusivo da cidadanía. E a España democrática reconfigurouse sobre o mesmo nacionalismo españolista, o integrismo identitario: os españois son os que falan castelán.

A consecuencia é que un escritor mexicano ou peruano é considerado como propio, porén quen escriba en galego é outra cousa, categoría a parte. Dannos un trato extraño: non nos recoñecen nacionalidade española, tampouco a galega, e trátannos como a estranxeiros. A xenofobia explícita e implícita dos media madrileños é un escándalo: hoxe o éxito de Andrés Dobarro sería absolutamente imposíbel.

Chegado aquí pode ter aparecido o comentario, "e que nos importa o que diga España de nós, que somos galegos?!". Non entro a discutir iso no plano ideolóxico e político, só constato que para que un escritor poida vivir da súa obra ten que estar traducido a outras linguas. O castelán é a primeira lingua á que desexo que se traduza a miña obra. Agora ben, a realidade das relacións de poder fai que o que sería un desexo limpo constitúa unha obriga: dada a nosa debilidade política, para chegar a outras linguas do mundo hai que pasar obrigadamente polo ámbito castelán español, unha verdadeira alfándega que empece a difusión de autores e libros.