Liamos poesía nunha chuviosa tarde de domingo. “Canta o cuco cala e canta / nos castiñeiros do val. Pasa o tempo e non di nada / e volta o cuco a cucar” (Novoneyra). Escollo esta porque é curta e fácil de copiar, argumentaba desde os seus sete anos quen sentado aínda non pousa os pes no chan. “E como cuca o cuco, mamá?”. A verdade é que non o sei, temos que preguntarlle á avoa de Lalín que cando nena escoitouno moito. “Mais, se nunca leu poesía como o vai saber?”.
O cuco que vive nas letras retrunca a Novoneyra e tráenos un tempo que si di. A min faloume de todas e todos aqueles que me precederon e que na súa vida nunca leron poesía. De mallas e segas, de tempos de cebolo e castañas. De emigración forzosa, traballo e loita. As letras só eran parte dunha fala que cumpría extirpar para buscar o paraíso noutro sitio. Horas de sacrificios para garantir un bo ensino en castelán para a xeración chamada a facer o tránsito entre o cucar e o ruído sen xeito da posmodernidade. Esa xeración que agora ten que decidir cara onde remar. Ten que decidir o que Galiza quere no económico e o social. Ten que decidir que modelo de caixa galega quere, se dá a batalla do benestar ou se prega á vontade do mercantilismo especulativo, se inicia o desmantelamento da escasa rede pública construída ou non, se segue estragando o territorio no altar dos bloques e a uralita ou enche os montes de muiños para crear os beneficios fiscais só alén de Pedrafita...
Moito por decidir, mais, para min, hai algo que é o fundamental: que pretendemos exactamente legar a esas pequenas mans que hoxe len poesía? Creo que a mellor sería a herdanza da coherencia. Ninguén asegurou que fose fácil, nin que se poida exercer de xeito perfecto mais é un dos camiños que nos permite vivir con e nesas letras que nos axudan a coñecérmonos para construír, que fan do eco esvaído do cuco no tempo unha razón para pensar algo novo. O 17 de maio é como a poesía, pura presenza.
Eu irei o 17 de Vigo a Compostela con Novoneyra no corazón. Non irei porque fun educada en castelán, lingua á que quero e respecto coma a calquera lingua do mundo. Non irei porque xa maior decidín vivirme en galego, lingua que é a miña e á que quero e respecto como a calquera lingua do mundo. Non irei porque sexa nacionalista, militante do BNG ou deputada, opcións vitais e políticas das que me sinto orgullosa e feliz de practicar.
O 17 de maio irei de Vigo a Compostela porque é unha festa, é a festa do noso amor con quen nunca leu poesía.
O cuco que vive nas letras retrunca a Novoneyra e tráenos un tempo que si di. A min faloume de todas e todos aqueles que me precederon e que na súa vida nunca leron poesía. De mallas e segas, de tempos de cebolo e castañas. De emigración forzosa, traballo e loita. As letras só eran parte dunha fala que cumpría extirpar para buscar o paraíso noutro sitio. Horas de sacrificios para garantir un bo ensino en castelán para a xeración chamada a facer o tránsito entre o cucar e o ruído sen xeito da posmodernidade. Esa xeración que agora ten que decidir cara onde remar. Ten que decidir o que Galiza quere no económico e o social. Ten que decidir que modelo de caixa galega quere, se dá a batalla do benestar ou se prega á vontade do mercantilismo especulativo, se inicia o desmantelamento da escasa rede pública construída ou non, se segue estragando o territorio no altar dos bloques e a uralita ou enche os montes de muiños para crear os beneficios fiscais só alén de Pedrafita...
Moito por decidir, mais, para min, hai algo que é o fundamental: que pretendemos exactamente legar a esas pequenas mans que hoxe len poesía? Creo que a mellor sería a herdanza da coherencia. Ninguén asegurou que fose fácil, nin que se poida exercer de xeito perfecto mais é un dos camiños que nos permite vivir con e nesas letras que nos axudan a coñecérmonos para construír, que fan do eco esvaído do cuco no tempo unha razón para pensar algo novo. O 17 de maio é como a poesía, pura presenza.
Eu irei o 17 de Vigo a Compostela con Novoneyra no corazón. Non irei porque fun educada en castelán, lingua á que quero e respecto coma a calquera lingua do mundo. Non irei porque xa maior decidín vivirme en galego, lingua que é a miña e á que quero e respecto como a calquera lingua do mundo. Non irei porque sexa nacionalista, militante do BNG ou deputada, opcións vitais e políticas das que me sinto orgullosa e feliz de practicar.
O 17 de maio irei de Vigo a Compostela porque é unha festa, é a festa do noso amor con quen nunca leu poesía.
Ningún comentario:
Publicar un comentario