Máis unha vez conmemórase o Día das Letras Galegas cun claro carácter reivindicativo, de defensa dos signos de identidade nacional de Galiza. Son moitas as ameazas que afogan a normal utilización da nosa lingua, o desenvolvemento da cultura propia, a protección do patrimonio e mesmo o coñecemento da historia do país.
A dependencia secular segue vixente, malia o feito positivo da autonomía, porque as competencias non son exclusivas nin as necesarias e, asemade, porque hai aspectos sociais e económicos que inciden negativamente, como a globalización neoliberal, os avances comunicacionais, a perda de control sobre sectores chaves da economía e a desfeita do mundo rural.
A este escenario difícil temos que engadir, pola súa transcendencia, as medidas regresivas, mesmo negadoras de todo o especificamente galego, desenvolvidas polo Partido Popular desde a Xunta de Galiza e aquelas institucións nas que goberna. Non podemos esquecer asemade que a cultura dominante é a das clases hexemónicas, e a importante entrada de inmigrantes.
Neste contexto, os tradicionais mecanismos de colonización foron substituídos por outros máis indirectos, porén igual de eficaces e alienantes, e para neutralizalos cómpren máis competencias estatutarias, un tecido asociativo moi creativo e amplo, e que as institucións teñan un papel activo. Só así se evitará que a vontade social se torza a cotío, tanto polos grupos con poder económico como polas institucións a todos os niveis. Só deste xeito pódese garantir o respecto pleno á lingua galega (e ao pobo) e a continuidade xeracional do idioma propio do país.
Sendo o galego a lingua da maioría da poboación un atranco importante é que os produtos e comercios só estean rotulados en castelán e que, como outro exemplo, este sexa o idioma dos xornais (agás meritorias excepcións). Dise que son empresas privadas, porén teñen obrigas sociais, como acontece no relativo ás calidades. Con estes procedementos e deixar facer ao mercado (ou sexa ás clases dominantes) impóñense lingua e costumes alleas.
Tampouco axuda nesta tarefa, cómpre dicilo, o discurso dalgúns dirixentes e organizacións do nacionalismo que, para se opoñer á discriminación e descenso do número de galego falantes, predican o desacougo da vítima, pensando trabucadamente que así se acada maior apoio da xente, cando en realidade desalenta os sectores menos concienciados. E, tampouco podemos esquecer que as medidas que se tomen nas institucións responden sempre á correlación de forzas e, en procesos históricos como o noso, como incide a colonización.
O galego é a lingua falada pola maioría da xente, non é un idioma minoritario –isto debe quedar claro sempre!– e a poboación en xeral quere mantelo e utilizalo. Só a discriminación e os atrancos impiden que se convirta na realidade de todos os días.
Ningún comentario:
Publicar un comentario