Os agróns, os berros, os gritos, los gritos.

Foi na manifestación do 21 de xaneiro cando volvín a ver a Ana e alí contoume este conto.
Ana é unha persoa moi comprometida coa lingua. Non é un compromiso só teórico, fala sempre en galego, colabora en varias asociacións de defensa do galego e nesa lingua educa aos seus fillos. Ana ten unha rapaciña que debe andar agora polos sete anos. Ata aquí todo ben.
O problema é que viven nunha cidade e que o ambiente no que se move a nena fóra do ámbito familiar ten que ser opresivamente castelán-falante. Por iso naquela ocasión, na do conto, sucedeu o que relato agora.
Ese día Ana púxolle unha ensalada de agróns na comida.
- Agróns? Que é iso? -pregunteille eu.
- Seguro que ti os coñeces polo nome en castelán: os berros.
- Pois si - tiven que lle contestar. Mal anda a nosa lingua, pensei, cada vez substituímos máis palabras do noso idioma por outras en castelán e finalmente acabamos falando un galego deturpado, e o peor xa non é que esta substitución non se dá só no vocabulario, senón que cada vez usamos unha sintaxe que lle dá forma castelán ao que pretendemos dicir en galego. Teño que coidar a miña lingua. Témola que coidar e procurar falar con xeito. Agróns, apuntei no meu vocabulario. Ana continuou o conto.
- Pois para que vexas o odio que a nena lle colleu á nosa lingua, cando lle puxen a ensalada de agróns na mesa, a nena, que non lle gustan nada, berrou: "no quiero gritos"
O vindeiro luns 17 hei de ir á manifestación convocada por Queremos Galego e entre berro e berro de reivindicación do ensino en galego, se atopo a Ana, preguntareille se agora xa come os agróns, que o comer non é cuestión de gustos, senón de necesidade.
Un vídeo de regalo sobre o mesmo tema: