Recende xa a salitre e tenrura a RAG

por X. H. Rivadulla Corcón, poeta e guionista, no Xornal de Galicia
Bernardino Graña semella un mar en calma, que chega á praia para beixar a area, non a golpeala con violencia, por iso é máis íntima a súa figura. Porque esperamos do mar unha bravura contundente, cando é doce o seu falar contúrbanos, sentimos a sospeita de que algo agocha no seu interior, que quere disimular e por iso disfraza a súa bravura con esa dozura tan fermosa de beixo tras beixo nas praias, os cantís, coios, cons e pés de mariscadoras.
A grandeza poética de Bernardino Graña está xa na historia desta nosa literatura, tan afeita a loitar contra o infortunio imposto por aqueles que a desexarían esquecida. É grande e acolledor o seu dicir poético de home que mira ao mar mirándose a si mesmo.
Pero máis grande que o seu verbo poético é o seu xeito de estar entre nós, aínda que este estar sexa consecuencia da súa condición poética, ou pode que sexa ao revés, que a súa condición poética exista por esa forma de estar entre nós, e esta é un agasallo de tenrura e cariño continuo para cos seus amigos, os mariñeiros de Cangas, si, pero tamén a tribo dos escritores e escritoras que atan, ao modo das redeiras da vila do Morrazo, a súa literatura coas palabras que conforman o idioma galego. E sorprende, como ese mar que beixa, a xenerosidade convertida en cariño que transmite este fráxil mariñeiro da poesía, con ese sorriso de neno fedello, e esas mans que te ofrece sempre cargada de fraternidade.
Agora hai para este home tan cheo de tenrura unha cadeira na sede da Real Academia Galega, esa institución que leva uns anos dándonos razóns aos galegos e galegas para sentirnos orgullosos. Mañá lerá o seu discurso de ingreso, e xa sentará na súa cadeira. Sei que con el sentará, en espírito, outro dos grandes poetas xeneroso de cariños e tenruras para os seus amigos, os labregos e labregas do Courel e os escritores e escritoras do galego, o enorme Uxío Novoneyra. Foron, e seguen sendo, a pesar da morte traizoeira, grandes amigos, irmáns. Como non sentirse enormemente feliz de que a tenrura e o salitre senten nas cadeiras da Real Academia Galega. Sei que xa hai alí mar e cariño, pero a dose en que estes conceptos se van incrementar coa chegada de Bernardino Graña é tan enorme que non é posible medila, pero si é posible sentila, sobre todo cando o rotundo poeta mariñeiro che colle a man.
Do seu libro Profecía do mar paréceme sublime o poema que comeza: O mar é teu, Tío Emilio./ Ti sabes do mar./ Eu non sei. Estes versos son o verdadeiro Bernardino Graña. Un dos mellores poetas que soubo entender o mar, na historia da literatura galega, di non saber do mar e afirma que os que saben son os mariñeiros. Esa é a sabedoría exacta do que sabe, a precisa sabedoría para poder recoñecer a quen realmente sabe, e mostrarse humilde cos seus propios coñecementos. A dose de sabedoría tamén se incrementa na Real Academia Galega. Cun home tan entrañable sentado nunha das súas cadeiras, como non sentirse acollido na casa de todos os galegos e galegas que aman o idioma propio.