Non me gustaban as clases de literatura no instituto porque o profesor non se afastaba dos pesados clásicos que o currículo lle esixía dar. Mais un día de finais dos 80 repartiunos a cada un de nós un exemplar de Fahrenheit 451, de Ray Bradbury. Sería imposible, para calquera lector que teña a máis mínima sensibilidade, esquecer a primeira vez que se leu daquela distopía na que os bombeiros non serven para apagar os incendios, senón para prenderlles lume aos libros prohibidos. Xa era imposible disociar aquela advertencia sobre o pesadelo, das tentativas de institucións de suprimir a liberdade.
Vinte e pico anos máis tarde, atópome nunha festa onde despedimos un amigo galego que vai marchar de Cardiff. Ponse a falar comigo un home que anda moi metido na vida cultural galesa. Ao saber que me interesa Galiza, empeza a loar un libro galego que o entusiasmara. Fala da tradución das Cousas de Castelao, publicada pola editorial galesa Planet. Confésolle que traballei nese proxecto, e fálolle da realidade literaria galega. El enumera os puntos en común que ve entre as culturas galesa e galega a partir do Cousas, e pregúntame se hai máis literatura galega publicada en inglés. Nese momento, o amigo galego apaga as luces e préndelle lume á queimada. Leo eu o conxuro. Os demais convidados, de nacionalidades distintas, quedan fascinados polo rito pagán. Preguntan pola historia do acto, e quedan encantados cos grolos da queimada que toman.
Non sei xa cantas veces vin episodios iguais ca estes arredor do mundo. Pero sempre acontece o mesmo. Á xente encántalle o produto galego, for a literatura, for a augardente. O triste é non poder evitar que esa xente saiba que o Goberno do país non quere que a lingua nativa sexa digna de semellante eloxio. Contemplar as súas caras de desgusto ao coñecer que están a queimar libros en galego para pór en marcha unha política que sería ridícula se non fose tan perigosa para a saúde da vida cultural e espiritual do país. A fermosura do lume da queimada levoume a voar polo reino das lembranzas. Aquela lectura tan transcendente da adolescencia inglesa. Aquelas palabras tan agarimosas dun descoñocido sobre a literatura galega. Aquela queimada da augardente. Aquela queima das palabras galegas.
Vinte e pico anos máis tarde, atópome nunha festa onde despedimos un amigo galego que vai marchar de Cardiff. Ponse a falar comigo un home que anda moi metido na vida cultural galesa. Ao saber que me interesa Galiza, empeza a loar un libro galego que o entusiasmara. Fala da tradución das Cousas de Castelao, publicada pola editorial galesa Planet. Confésolle que traballei nese proxecto, e fálolle da realidade literaria galega. El enumera os puntos en común que ve entre as culturas galesa e galega a partir do Cousas, e pregúntame se hai máis literatura galega publicada en inglés. Nese momento, o amigo galego apaga as luces e préndelle lume á queimada. Leo eu o conxuro. Os demais convidados, de nacionalidades distintas, quedan fascinados polo rito pagán. Preguntan pola historia do acto, e quedan encantados cos grolos da queimada que toman.
Non sei xa cantas veces vin episodios iguais ca estes arredor do mundo. Pero sempre acontece o mesmo. Á xente encántalle o produto galego, for a literatura, for a augardente. O triste é non poder evitar que esa xente saiba que o Goberno do país non quere que a lingua nativa sexa digna de semellante eloxio. Contemplar as súas caras de desgusto ao coñecer que están a queimar libros en galego para pór en marcha unha política que sería ridícula se non fose tan perigosa para a saúde da vida cultural e espiritual do país. A fermosura do lume da queimada levoume a voar polo reino das lembranzas. Aquela lectura tan transcendente da adolescencia inglesa. Aquelas palabras tan agarimosas dun descoñocido sobre a literatura galega. Aquela queimada da augardente. Aquela queima das palabras galegas.
Ningún comentario:
Publicar un comentario