Xa pensaba que ía ter que escribir algo como o que copio aquí. Menos mal que o fai alguén con (moitas) máis luces ca min. Pensaba titulalo Alzado del suelo pois boa parte dos galegos que agora se van ver na obriga de ler a Saramago, van facelo en castelán, e quedarán tan contentos.
Por Miguel Anxo Fernán Vello, en Galicia Hoxe:
Coa morte de José Saramago perde a lingua portuguesa, sen dúbida, un dos seus máis grandes cultivadores literarios de todos os tempos e esta perda persoal, porque a obra do escritor ficará entre nós para sempre, activa agora unha reflexión inmediata sobre a lingua mesma como realidade material, como fundamento de identidade e como vehículo de comunicación. Reparemos nos datos a seguir. Na actualidade o portugués ten no mundo máis de 260 mi- llóns de falantes e é a 5ª lingua nativa máis falada do planeta, oficial en 10 países e con importante presenza en 4 continentes. E digo todo isto porque, unha vez máis, resoan na miña memoria e na miña conciencia as lúcidas palabras de Castelao: "O galego é un idioma extenso e útil, porque -con pequenas variantes- fálase no Brasil, en Portugal e nas colonias portuguesas". Ou, dito doutro xeito e actualizándomos os datos, o idioma galego, lingua proletaria de Galicia (Celso Emilio Ferreiro), "fillo do latín, irmán do castelán e pai do portugués", como tamén expresou o autor de Sempre en Galiza, vai ter, na súa variante portuguesa e segundo cálculos ben atinados realizados pola propia ONU, máis de 360 millóns de falantes no mundo en pouco máis dunha década. E se isto é así, porque é así, eu, unha vez máis, pregunto: ¿Teñen prevista ou pensada algunha política ao respecto o Goberno galego e as máximas institucións do país, dada a magnitude e a altísima transcendencia deste tema? Por desgraza, a maioría do pobo galego ignora que o seu idioma propio -o que serviu para compor unha das poesías medievais máis fermosas e de máis alta calidade da literatura universal de todos os tempos- é o pai e a nai do portugués que se fala en Lisboa, Río de Janeiro, Luanda ou Maputo, sendo así o noso idioma unha formidábel realidade -un patrimonio e un tesouro- con proxección mundial através das súas "pequenas variantes" lingüísticas. ¿Teñen reparado os nosos gobernantes, as nosas universidades, as nosas institucións, na gran potencialidade do noso idioma? Cousa ben triste é..
Ningún comentario:
Publicar un comentario