Menos complexos (e IV)

por Xosé Graña Núñez, en Galicia Hoxe. E por fin remata.

Un non quere pecar dun pesimismo tremendista, pero a Educación, o único tren que nos podería levar á estación da Autoestima, acaba de ser torpedeado. Feijóo é unha pedra, unha enorme e absurda pedra, unha máis nese camiño sinuoso e empinado polo que a nosa lingua, chea de lacerantes feridas, tivo que arrastrarse durante séculos nun penoso camiñar.... E a sangría continúa, menos visible pero máis daniña ca nunca, facendo estragos nas xeracións máis novas, para as que a escola, lonxe de ser unha ferramenta normalizadora, leva anos actuando como axente desgaleguizador...¡Por iso era tan urxente liquidar as galescolas! Esta é a crúa e incuestionable realidade, e o sr. Feijóo sábeo. Só tiña que ver o Mapa sociolingüístico de Galicia (2004) pero, obviando as propias directrices do Parlamento Europeo, mirou para o outro lado e sacou da manga esa pantomima da enquisa paterna... ¡¡ Menos mal que nos queda o valedor!!

Malia todo, e ante un panorama tan desacougante, a considerable mobilización cidadá antóllaseme como unha gran xanela aberta á esperanza. O futuro da lingua e o noso futuro como pobo diferenciado está nas nosas mans e ante a historia responderemos. Por outro lado, non hai mal que cen anos dure. Como xa dicía Otero Pedrayo en 1949 nunha velada alusión ao Réxime : "Moitas cousas, aínda as máis solidamente afincadas, pasan e desaparecen co tempo; pero a poesía galega vive e perdura a través dos vates que lle deron valor universal á lírica da nosa terra" .

Sesenta anos despois, non podemos conformarnos con que a nosa lingua sobreviva axeonllada. Esiximos para ela unha vida digna e en pé de igualdade coa lingua allea. Se pasamos por menos, todos seremos cómplices de quen se atreve con cualificativos como aquel que tanto nos ofendeu : "Gallego en el peor sentido de la palabra".

Menos complexos (III)

por Xosé Graña Núñez, en Galicia Hoxe, e de momento van 3. Ata onde chegará?

Esta é a crúa realidade, a marca "galego" non vende entre os propios galegos, e un sente certa envexa doutras latitudes do Estado. Pero xa se sabe... "Galicia non é Cataluña", como insisten en recordarnos dirixentes do PP dende hai anos.

Se ben isto ten bastante de falacia, e as comparacións son sempre odiosas, tampouco imos negar que algo hai de verdade. Dende hai séculos o catalán en Cataluña vén sendo sinónimo de cultura, prestixio, aristocracia, burguesía...

En definitiva, poder económico e dende a democracia tamén poder político, poder eclesiástico, poder xudicial, poder mediático... con outras palabras, un selo de calidade, un "distintivo de clase".

En Galicia, e malia os incuestionables avances que a nosa lingua experimentou nas últimas tres décadas, soñar cunha situación así é, a día de hoxe, unha pura utopía. Con tódolos matices que se queiran (esta non é a década dos corenta) seguen sendo por desgraza moitos os cidadáns autoacomplexados que acabaron por interiorizar os prexuízos espallados sibilinamente polos grupos dominantes que, destilando autoodio polos catro costados, entenden o galego como un "distintivo de clase", pero da outra clase; desa que teñen en mente persoas tan desprezables como a (señora?) Rosa Díez.

Esta é a nosa traxedia e o gran fracaso dun pobo que non soubo, ou non lle deixaron, soltar un lastre que xeración tras xeración veu estigmatizando o máis sagrado da súa alma galega: a lingua. Cantas xeracións terán que pasar para que algún día poidamos pasear polo mundo, sen complexos, con orgullo e dignidade a marca "galego"? Posiblemente demasiadas, tantas que nos fagan perder o último tren...

Menos complexos (II)

por Xosé Graña Núñez, en Galicia Hoxe

Se o presidente é un home con certa experiencia, intelixente e calculador como parece; se en política non se dan paus de cego, como é posible que embarcase nunha aventura que parte dunha premisa totalmente falsa? Como se pode presentar como vítima unha lingua que leva cincocentos anos exercendo de verdugo en Galicia e que segue a ter tódolos privilexios, ou o que é o mesmo, presentar o discriminado como discriminador...? Como se pode falar de imposición dun idioma que o Estatuto de Autonomía declara "lingua propia" de Galicia? Os conceptos propio e imposición malamente se poden asociar neste caso... Como se pode falar de equilibrio cando se lle poñen topes á normalización da lingua secularmente minorizada...

Poida que me equivoque, pero a resposta para min non ofrece ningunha dúbida : Feijoó e os seus asesores coñecen bastante ben a idiosincrasia deste pobo. Saben que é esta unha sociedade fraguada nunha cultura alienante que, no século XXI aínda non foi quen de superar moitos dos complexos e prexuízos ancestrais, gravados a ferro e lume, que lle deixaron no máis fondo da alma tantos séculos de colonización encuberta que nos marcaron coma un pobo cunha autoestima ben cativa. Tamén saben que a lingua é o primeiro e principal trazo da nosa identidade galega e que así o entende unha parte considerable, pero minoritaria, da sociedade que, actuando coherentemente con ese sentimento, non se vai resignar e vai loitar pola dignidade do idioma.

Pero son igualmente sabedores de que contan co apoio incondicional das oligarquías urbanas, das elites económicas e mediáticas e, lamentablemente, coas aínda moi numerosas "elites da ignorancia"... Pero saben sobre todo (e aquí está o miolo do asunto) que en amplos sectores da sociedade galega a cuestión idiomática non é unha prioridade. Son moitos os galegos instalados nunha inercia de resignación histórica, indiferentes, paralizados e autoacomplexados por uns prexuízos que o único que fan e manter a situación de privilexio do grupo dominante...

Menos complexos (I)

por Xosé Graña Núñez, en Galicia Hoxe.

Cando ás poucas horas de gañar as eleccións, o actual presidente da Xunta Alberto Núñez Feijóo se reafirmou en que ía cumprir coa tan polémica como funesta promesa de derrogar o Decreto 124/2007 do bipartito mediante o que se desenvolvía o Plan Xeral de Normalización da Lingua Galega, aprobado por unanimidade no 2004 polo Parlamento Galego, había no seo da sociedade galega así como en boa parte das súas institucións unha convición, unha cándida esperanza (ou tal vez fose un desexo) de que finalmente o presidente recuaría. Isto pode explicar algúns significativos silencios ou certas reaccións verdadeiramente liviás que por aquel entón se produciron.

Mais, Feijóo non rectificou. Prisioneiro da súa desleal promesa, e movido por un resentimento e unha animadversión difíciles de entender, decidiu atizar o lume dun conflito lingüístico que levaba anos aletargado. Co anteproxecto do decreto do plurilingüismo para o ensino, Feijóo iniciou un camiño sen retorno, pavimentado sobre un discurso absolutamente falso, perverso, delirante e ateigado de maldade como é o da "imposición del gallego", ignorando ditames tan demoledores como os da RAG e o do Consello da Cultura Galega, por non mencionar as opinións en contra de universidades, institutos, equipos de normalización (perdón, de "dinamización"), ANPAs, profesores, alumnos, partidos, sindicatos (mesmo algún próximo ó PP), patronal do ensino, intelectuais, artistas, sectores galeguistas do PP, o clamor popular que se deixou sentir nas rúas... E por se isto non abondara, o Consello Escolar de Galicia que representa a toda a comunidade educativa do país acaba de rexeitalo, cunha emenda á totalidade. En fin, unha actitude de soberbia sen precedentes entre os gobernantes desta terra. Pero xa se sabe, xordeira e cegueira van da man da prepotencia...

A estas alturas descoñecemos con que méritos ou deméritos pasará o señor Feijóo á posteridade, pero unha certeza parece evidente: vai levar a triste honra de ser o autor do ataque máis brutal e incomprensible en contra da nosa lingua na historia da democracia, coa agravante engadida de que por razóns do cargo tería que ser o primeiro e máximo defensor desta lingua á que menospreza. O conflito lingüístico e social está servido e vai transcender con moito a vida académica e ninguén sabe como acabará... Ante semellante despropósito, só se me ocorre unha pregunta . Por que?